Yaşadığımız Tek Saniye

Son birkaç haftadır kalplere hitap etmesi amacıyla yazdığım tüm yazıları siliyordum. Bir eksik olduğunu hissediyordum, varlığı fark edilmeyen ancak yokluğu büyük bir sıkıntıya neden olan büyük bir eksik… Bu eksiğin yerini doldurmadığım sürece, yazdığım kelimeler içi boş mürekkepten başka bir şey olmayacaktı, size herhangi bir şey hissettirmeyecekti.

Bir yazı, insanın kalbini ısıtıp yüzünde bir tebessüm bırakmadıktan sonra o yazının ne anlamı olurdu ki?
Bu gece büyük bir kararlılıkla yeni, boş bir sayfa açtım ve eksiğin, sorunun ne olduğunu düşünmeye başladım. Çok geçmeden buldum: Sorun, fazla düşünmemdi.
Cümlelerin toplu halde ne hissettireceğini düşünmekten çok, kelimelerin tek tek hatasız olmasına bakıyordum. Hangi duyguyu nasıl ifade edeceği önceden belirlenmiş sözün aritmetik sağlamlıklar yığını arasında hayat nasıl görünebilirdi ki?

Ben de bu gece vazgeçtim bundan, yazdıklarımı kontrol etmeden, kalbimden dökülenleri mürekkep olarak kağıda aktarmaya karar verdim. Kelimelere fazla takılmayacağıma dair kendime söz verdim. Sonuçta, bazen duygular, kelimelere ağır gelebiliyor, değil mi?
Size bunları anlatıyorum çünkü her olaydan alınacak bir ders vardır ve ben de bu olaydan dersimi aldım: Bazen her şeyi akışına bırakmak gerekir hayatta…
İnanın bana, yaşadığımız süre boyunca kendimizi o kadar çok kasıyor, geleceğimiz ya da geçmişimiz için o kadar çok endişeleniyoruz ki, çoğu zaman yaşadığımızın farkına bile varamıyoruz.

Muhtemelen hepimizin bildiği bir hikaye bu durumu çok güzel özetliyor. Bir çocukla babası, dağlık bir bölgede yürürken, çocuk ayağını taşa çarpar ve acı içinde bağırır: Ahh! Dağdan, Ahh! diye bir ses gelir ve bu sesi duyan çocuk hayret eder. Merakla ” Sen kimsin? ” diye bağırır fakat aldığı tek yanıt ” Sen kimsin? ” olur. Çocuk kızar ve ” Sen bir korkaksın, ” diye bağırır. Dağdan aldığı yanıt ” Sen bir korkaksın,” olur. Çocuk babasına ne olduğunu sorar ve babası, ” Oğlum dikkat et, ” deyip dağa ” Sana hayranım, ” diye seslenir. Dağdan ” Sana hayranım, ” şeklinde yanıt gelir. Baba oğluna bakarak açıklama yapar. ” İnsanlar buna yankı derler, ama aslında bu yaşamdır. Yaşam, yaptığımız davranışların aynasıdır. Biz yaşama ne verirsek yaşam onu bize geri gönderir. ”

Hikayeyi hatırlamışsınızdır. Ne kadar güzel ve haklı bir hikaye, değil mi? Yaşam gerçekten böyledir dostlar. Bizden ne aldıysa, onu geri verir.
Sürekli bir mücadele ve boğuşma halindeyiz. Biz böyle olunca, yaşam da bize sürekli mücadele edecek ve boğuşacak bir şeyler gönderiyor. Oysa ki bir akışına bıraksak her şeyi… Bütün endişelerimizin, sıkıntılarımızın yersiz olduğunu fark edeceğiz. Yaşadığımız tek bir saniye var, o da şu saniye.

Birkaç saniyeliğine kalp atışınızı dinlerseniz, ne kadar belirsiz attığını göreceksiniz. Diğer saniye atıp atmayacağını bilemiyoruz. Bildiğimiz tek şey, şu saniye atmaya devam ettiği. Yaşadığımız tek zaman, şu an. Ne geçmiş var, ne gelecek. Öyleyse neden yaşadığımız tek bir saniyeyi, yaşamadığımız anlar için üzülerek ya da endişelenerek geçiriyoruz? Sizce de saçma değil mi bu?

Sokakta, yüzümden hiç silinmeyen bir gülümsemeyle dolaşırım genelde. İnsanlar bana garip garip bakar, kimisinin yüzünde hafif bir tebessüm oluşur, kimi neden güldüğümü anlamayarak bana kısa bir bakış atar ve önüne döner. İnsanların bu hali beni daha da çok güldürür açıkçası. Üzülürüm onlar adına. Sürekli somurtur ve mutluluğun sırrını ararlar: Oysa ki sır, dudaklarının yukarıya kıvrılmasından ibarettir!

Sevgili dostlar, kalemimin ucu köreliyor, mürekkebim bitiyor. Kelimelerim yavaşça kayboluyor. Bir anda gelen ilham, sanırım geldiği gibi bir anda gitmeye niyetli. O yüzden, size son bir şey daha söyleyeceğim bir daha ki yazımıza kadar hoşça kalın diyeceğim: Lütfen, bu yazı öylesine okuduğunuz sıradan bir yazı olmasın. Yazdıklarımı bir kez düşünün ve sizin için doğru olduğunu düşündüğünüz şeyi yapın.
Sevgi, umut ve ilhamla kalın.

#saniye #hayat #yasam #dakika #heran #sokak #dost #kalem #yazarlar #yazar #sozumoki #kitap #blog #blogger #somurtma #mutluluk #sır #düsüncelerim