...

Yeni günün ilk saatleri, penceremin önündeyim.
Sahiplenip bir haftaya bırakacağım penceremin...
Üçüncü kez dolmuş geçiyor caddeden, sürekli birilerini götüyor bir yerlere. İnenlerin-binenlerin haddi hesabı yok. İnmeleri gereken yere gelince 'müsait bir yerde' deyip iniyorlar. İnmek istemeseler de iniyorlar, yaşam onları inmeye zorluyor.
Penceremin önündeyim.
Camimin kubbesine kuşlar konmuş.
Burdan onyedi tane sayabiliyorum. Sayıların ne kadar önemi var hayatımızda.
Kaç yaşındasın?
Boyun kaç?
Bu kitap kaç sayfa?
Kaç paraya aldın üzerindekini?
Kaç, kaç, kaç! Kaç kaçabiliyorsan dünyanın rutinlerinden.
İçimize klişelik sinmiş bizim. Farklı olmak için estetik yaptıran binlerce insan aynı bugün. Herkesin burnu, çenesi, dudakları çok güzel(!)
Kalp dikiş tutmazmış, plastik cerrahların alanı değilmiş kalp. Sahi şimdi kimin kalp güzelliğine ihtiyacı var ki, nur topu taşıyoruz solumuzda.
Kör olmakta normalleşti.
Aydınlığa kör olmaya yeminli yüzbinlerin olduğu bu zamanda benim görebilmemin ne anlamı var ki?
Neden zorluyorum kendimi görmek için?
Neden her kuşu bir mesaj getirdi diyerek dinliyorum?
Klişeleşsem, sinsem şu asra,
İçimdeki beni kimliğindeki yaşıma uydursam.
Kirlenen denizlerle mutlu, ölen masumlarla mutlu, kanadı kırılmış kuşlarla mutlu olsam şu asırda.
Biliyorum.
Bütün suç çantamda taşıdığım defter ve kalemde. Bütün suç akan mürekkebimde,
yaşatmaya çalıştığım vicdanımda, gecelerde, sabahlarda, şiirlerde..
Yoksa ben zerrelerine kadar çağa sinmiş biriyim. Aynı gökyüzünü paylaştığım insanlardan hiçbir farkım yok.
Penceremin önündeyim.
Şimdi bir kadın çamaşır asıyor, iki defa çırpıyor, uçlarından ipe tutturuyor.
Sabahın köründe (!) olacak iş mi bununla uğraşmak.
'Sabah' dediğimiz aydınlığın zirversine 'kör' diyen insanoğlu,
Uyumak için mazaret bulmuş kendine.
Biliyorum, bu hep böyle geldi, böyle gidecek.
Kendi eksiklerini sabahların körlüğüne mâl edecek insanlar. Gökyüzü çok büyük zaten, taşıyabilir bunca insanın yükünü..
Birazdan gürültü başlayacak, kesilecek içimde konuşan ses.
Sahi nerden duyuyorum bu sesi?
Aklımdan mı, kalbimden mi?
Yoksa ben değil miyim bu konuşan
Pencerimin önünden kalkıp bir kahve yapacağım. Gökyüzü turuncu turuncu oldu, güneş uyanacak birazdan.
Kitabımı alıyorum, zaten başucumdaydı.
Sabahın köründe, olacak iş mi kitap okumak!
Olacak iş değil, ben zaten hep olmayacak işleri sever, olsun isterim.
Sabahları kör etti insanlar.
Parmaklarıyla çıkardılar gözünü günlerin, güneşlerin.
Sabahları kör edenlerden davacıyım.
Davacıyım yüreğimde şakıyan kuşun sesini kısanlardan, odama giren güneşe perde çekenlerden.
Davacıyım beni güzelim asrıma düşman edenlerden...

28.08.2019