Yıkılacak Yerim Yoktu

Seni ayakta tutan nedir diye sorsalar,
Yıkılacak bir yer bulamadım derim.
Çünkü her duvarım,
Daha önce yıkılmıştı zaten,
Ve ben enkazın üstünde
Yaşamayı öğrenmiştim.

İçime attım;
Sesimi, gözyaşımı, yarım kalan cümlelerimi…
Kimse duymasın diye değil,
Kimse daha fazla kırılmasın diye.
Ama insan,
En çok kendini sustururken yoruluyor.

Geceler boyu içimde birikenler
Bir gün taşar diye korktum,
Ama asıl korkum şuydu:
Taşarsa,
Beni de beraberinde götürür mü diye.

Umarım bir gün,
İçime attığım her şeyin içinden
Sağ çıkarsın…
Kendime söylüyorum bunu,
Çünkü bazen insan,
En çok kendi için dua etmeyi unutuyor.

Ve sorarlarsa hâlâ,
“Nasıl ayakta kaldın?” diye…
Derim ki:
Düştüğüm yer yoktu,
O yüzden yürümeye mecburdum.