Yol'

Bazen kendi içimde dolaşırken hangi duygunun beni yönlendirmesi gerektiğini bilmiyorum. Bir yanım koşmak istiyor ama ayaklarımda sanki prangalar var koşamıyorum, diğer yanım sadece durmam gerektiğini fısıldıyor adeta. İlerlemek de yoruyor, durmak da. Sanki ruhumun üstünde bir ağırlık var; adı yok, biçimi yok sadece orada duruyor ve nefesimi biraz daha kesiyor. Ne hissettiğimi çözmeye çalıştıkça daha da kararıyor içim ve ben o karanlıkta boğuluyorum. Mutlu olmam gereken anlarda bile içime bir şüphe düşüyor. '' Gerçekten burada olmalı mıyım? Bunu yaşamalı mıyım? Bu duyguyu hissetmeli miyim? diye onlarca soru beynimin içinde dolanıyor. Cevabı yok. Hiç bir zamanda olmadı. Belki de hep böyle yarım kalmış duyguların içinde yaşadım, fark etmeden. Sessiz bir çöküş yaşanıyor, içimde bir şeyler kırılıyor ama sesi bile duyulmuyor. Sanki göğsümün ortasında görünmez bir kapı kapanıyor. Kapıyı açacak gücüm de yok, anahtarımda. Karanlık, üzerime ince ince çökerken, duygularım kızgın kum gibi parmaklarımın arasından kayıp gidiyor. Tutamıyorum. Ne sevincim tam bana ait, ne kırgınlığım. Hiçbir şey tamamen yerleşmiyor içime. Kendime bile yabancılaşıyorum. Adımı duysam dönüp bakamayacak kadar uzaklaşmış hissediyorum. Aynaya baksam tanıyamayacağım bir yüz varmış gibi. Ve bu yabancılık büyüdükçe sesimi kısmaya başlıyorum. Çünkü ne söyleyeceğimi bilmiyorum; yanlış bir duyguya tutunup yanlış bir cümle kurmaktan korkuyorum. Sanki duygular beni seçmiyor. Gelip kapımı çalmıyorlar. Bana uğramadan geçip gidiyorlar. Ben sadece aralarında boşluk kalmış kelimeler gibi sallanıyorum. Ama yine de tuhaf bir umut kırıntısı dolaşıyor içimde. Çok küçük, neredeyse görünmez… ama var. Karanlığın içinde yolumu bulacağım bir ışık değil bu; daha çok, karanlığa alışmış gözlerimin bir gün bir şekil seçebileceği hissi. Belki sis tamamen dağılmayacak, belki hiçbir şey belirginleşmeyecek ama bir noktada ne hissettiğimi anlayabileceğim bir sessizlik açılacak. Şimdilik sadece yürüyorum hangi duygunun beni beklediğini bilmeden, ama yine de ileriye doğru. Çünkü başka çarem yok; karanlık bile olsa, içimde kıpırdayan bir şey hâlâ yolumu arıyor.