Yolda kıyısı yenen ekmek

'Soğuk ve değişimsiz sonsuz varlığımız
Soğuk ve yıldızsız sonsuz gülüşümüz'

Sonsuzluğun katranı dökülür gecenin hanesine,
Bir çıplaklık var, soğuk, elle tutulur gibi,
Ama yine de kaygan, şekilsiz ve katıksız bir hiçlik.
Varlığın kıyısında gezinirken,
Hangi umut vardı ki yeşersin?
Sözcükler bile kırılır ağırlığın altında,
Boğulur her nefes, belirsiz bir sınırda,
Kendi etrafında dönen, asla kopmayan bir çember.

Gülüşlerimiz, yıldızsız bir gökyüzüne işlenmiş,
Karanlığa savrulan tohumlar gibi,
Kök salmaz hiçbir yere,
Sadece bir iz bırakır geride, anlaşılamayan.
Sonsuz soğuklukta, bir sıcaklık arayan,
Ama bulduğunda bile yitiren,
Çünkü kaybolmak, bulmaktan daha kolaydır hep,
Ve biz bunu en iyi bilenleriz.

Aşka dokunur da ellerimiz,
Ama asla kavrayamaz, sanki hep biraz eksik,
Biraz donuk, bir parça dağınık,
Ki bu da oyunun bir parçası olsun,
İçimize çektiğimiz her nefeste,
Boşluğun tatlı acısı yer bulur.

Varlığımızın değişimsiz soğukluğunda,
Bir gülüş saklanır, suskun ve tarifsiz.
Bu, ne kadar anlamsızsa, o kadar dolu,
Ne kadar doluysa, o kadar boş aslında.
Bir fısıltı, ki en yüksek çığlık olsun,
Bir anlam, ki en büyük boşlukla dolsun.

Varlıkla yokluk arasında,
O ince çizgide, bir adım atarız,
Ne ileri, ne geri; sadece öylece,
Sonsuzun ortasında donmuş,
Ne tam soğuk, ne tam sıcak;
Ne tam yaşam, ne de tam ölüm…
Ama hepsi de aynı anda, tek bir gölgede gizlenmiş,
Ve biz, bu gölgeyle yürümeye mahkum,
Anlaşılamaz bir sessizlikte,
Kendi yankımızı dinleyerek,
Yol alırız, asla varamayacağımız yere doğru.