Yolun Yarısında Büyüdüm

Ne zaman kırıldı içimizdeki o çocuk,
Ne zaman soldu gözlerimizdeki o ışık,
Biz de fark etmedik…
Zaman, sessiz bir hırsız gibi
En çok içimizden çaldı bizi.

Ne hevesimiz kaldı…
Bir zamanlar koşarak gittiğimiz yollar
Şimdi adımlarımıza ağır geliyor.
Dizlerimiz değil, yüreğimiz yoruluyor artık;
Çünkü incindikçe insan,
Yürümeyi değil, umut etmeyi bırakıyor.

Ne de hayalimiz…
Bir bir düştü elimizden;
Kimi kırıldı, kimi eridi, kimi unutuldu…
Hayallerimiz bir zamanlar göğe değen dallardı,
Şimdi rüzgâr değse savrulacak kadar ince.

Ama yine de…
İçimizde bir yerlerde
Küçücük bir kıvılcım kaldı belki,
Adı umut olan…

Belki yeniden yaşamak için değil,
Yeniden inanmak için
Bir sebep verir yarın.

Ve biz…
Yolun yarısına varmadan yaşlandıysak bile,
Belki de kalbimizin genç kalması için
Hâlâ vaktimiz vardır.