Yorgun Gençlik

Hiçbir şeye hevesim kalmadı artık,
Çünkü en ağır yıllar
En güzel yaşlarıma denk geldi.
Gülmeyi öğrenmeden
Dayanmayı ezberledim.

Gençliğim,
Bir fotoğraf karesinde yarım kaldı;
Omuzlarımda erken büyüyen dertler,
Kalbimde aceleyle geçen zaman.

Herkes “en güzel çağın” dedi,
Ben o çağda
Kaybetmeyi, susmayı, vazgeçmeyi öğrendim.
Hayallerim daha filizken
Hayat üstüne bastı.

Heves dediğin şey,
Ruhun çocuk yanıdır belki de;
Benimki
Çok erken yoruldu.

Şimdi neye dokunsam
Bir yorgunluk bulaşıyor avuçlarıma,
Ne hayal kursam
Bir geçmiş çöküyor üstüme.

En kötü yıllarımı
En güzel yaşlarımda yaşadım…
Bu yüzden gülüşüm erken solgun,
Bu yüzden sessizliğim
Yaşımdan büyük.