YORULDUĞUMDA SEN VARDIN

Gecenin en karanlık vaktinde,
Bir ses duyardım içimden: "Dayan."
Yüreğimi yoran her sızıda,
En çok sen vardın yanımda, inan.
Sığınacak liman oldun, canan.

Bir tebessümünle hafifledim,
Dünyanın yükü iniverdi sırtımdan.
Düşerken tutan tek elimdin,
Bir avuç umutla sarıldın bana,
Anne yarısısın her zaman bana.

Sustuklarımı gözlerimden okuyup,
Hiçbir şey sormadan anlayan sendin.
Kırık dökük kalbimi toplayan,
O sessiz sevgini yüreğime işleyen,
Gizlice ağlayıp, beni gülümseten...

Senin varlığın başlı başına mucize,
Bir kardeş değil, ömürlük duam gibisin.
Yüzümdeki çizgileri bile tanırsın,
Ben yorulunca, sen ayakta kalırsın.
İşte bu yüzden en kıymetlimsin.

Ne desem az kalır sana dair,
Cümleler kifayetsiz, kelimeler eksik.
Dünyaya bin kez gelsem eğer,
Yine seni ablam olsun diye seçerdim,
Sen benim kalbimdeki sonsuz çiçek...

Sözünle diner içimdeki fırtına,
Kalbimin kırığını toplarsın usulca.
Ne zaman sarsılsam, sarılırsın bana,
Senin varlığın bile yeter bazen,
Dünyaya karşı dimdik durmama.

Bir tebessüm edersin, dünya aydınlık,
Yokluğunda ise her yanım karanlık.
Sensiz nefes bile boğazıma batık,
Anne yarısı değil, kalbin yarısı,
Sen, ruhumun en derin yansıması.

Yalnız kaldığımda ilk hatırladığım,
Yorulduğumda sığındığım limanım.
İçimdeki tüm korkuların savunması,
Senin adını anmak bile iyi gelir,
Gözlerin umutla kurulu adresim.

"İyi ki diyebileceğim tek kişisin,
Kalbime dua gibi düşen isimsin"