Zamanımız Varken Biz Olalım

Zaman akıp gider,
Bir nehir gibi, suya dokunamazsın iki kere.
Bugün elim elimdeyken,
Gözüm gözündeyken,
Neden yarına bırakalım “biz” olmayı?

Bil ki yarın, belki de yok.
Bil ki saat, suskun bir cellâttır.
Kum saatinden düşen her tanecik,
Bir daha geri dönmez,
Bir daha avuçta tutulmaz.

Gel, biz olalım şimdi.
Aynı gökte iki yıldız gibi,
Aynı dalda iki tomurcuk gibi,
Birbirini tamamlayan iki nefes gibi.
Çünkü yarın,
Belki de adımızı sadece taşlar fısıldar,
Belki de toprak,
Üstümüzü örter sessizce.

Toprak ağırdır,
Özlemleri de örter, sözleri de.
Bir bakarsın diller susmuş,
Gözler kapanmış,
O son an gelmiş,
Ve biz hâlâ “biz” olamamışız.

O hâlde, ey yârim,
Zaman elimizde iken kıymetini bilelim.
Gecenin yıldızını,
Gündüzün güneşini paylaşalım.
Bir gülüşün yetiyorken bana,
Bir dokunuşun kâfi iken,
Neden bekleyelim, neden erteleyelim?

Gel, biz olalım.
Çünkü biz olursak hayat anlam bulur,
Biz olursak dünya bayram yerine döner.
Ve bil ki, biz olmazsak
Ne zaman kalır,
Ne de umut.

Zamanımız varken biz olalım,
Yoksa vakit bir gün bizden intikam alır.
Ve o vakit geldiğinde,
Ne göz bakar,
Ne dil söyler,
Ne de kalp atar…
Sadece toprak örter üstümüzü.