Zehir Zemberek

Bir kaplumbağanın derisinde büyüyor zaman,
Yaşı geçkin fotoğraflar arasında gel gitler kuruyor,
Birbirine bağlıyor zaten hiç kopmayacak olanı,
Bırakıp gideni tutup çevirmiyor.
Lahzada bir alay başlıyor, en kavruk gülümsemelerin gergefine işleniyor usul usul.
Bir kadın tütsüleniyor, elekten geçiyor gözünden akanlar.
Koca taşlar birikiyor, ufalananlar haricinde.

Bilinmeyen tüm sırlar senin kulağına geliyor ilkin,
Doğan bütün çocuklar müstesna oluyor adına.
Memnun oldum diyor, memnun olmayanlar.
Hiç sevmeyenler en çok seven oluyor birden.
En çokta, yüzü gülenlerin aşına acı çalınıyor,
Rayihasını sofranın dışına taşırıyor zehir zemberek.

Daha önce hiç resim çizmemiş,
Yeryüzünde herhangi bir şiirde bile senden bahsetmemiş,
Hop oturup hop kalkan hiçbir gencin yüreğinden geçenleri bile yazmaya yetişememiş bir kalem oluyorum,
Boyumu aşıyor bazı sevdalar, diyip susuyorum.
İçim, el vermiyor içine,
Bir söğüdün gövdesindeyim henüz, biliyorum.
Zamanla sivriliyorum ben.
Kurşun oluyorum,
Omurgandan dönüşüyorum,
Kendimle dövüşüyorum.
Sen ise öylece durup, sadece izliyorsun senaryosu hazin bir harman yatağından çıkmış bu talihimi.
Acıyorsun belli.
Suçluyorsun.
Bir parmağın hep beni gösteriyor konuşurken.
Akrep in yelkovan yönündeki akışını izliyoruz beraber.
Bilmediğin şeyleri, bildiğimi söylüyorum kulağına..
Mevsimleri bilmiyorsun,
Bir inkardır tutturuyorsun baştan başa,
Oysa kıştan kışa su verdiğin çiçekler, baharda açmaz bilmiyorsun.

Beni sevmeyi bilmiyorsun sonra,
Kaşların çatık, bütün sevdiklerinden bahsediyorsun uzun uzadıya,
Bütün fedakarlıklarından, zorunluluklarından,
sorumluluklarından...
Sevmeyi bildiğini, başkalarına karşı hissettiklerinle anlatmaya çalışıyorsun.
Anlattıkça rahatlıyorsun,
Kendi kendini ikna ediyorsun yavaşça.
O an başkalarını sevmeye başlıyorsun birden
Ama beni sevmiyorsun hâlâ.