ZOR GÜNLERDE YAN YANA

Hayat, bazen insanı en zorlu sınavlarla karşılaştırır. Makbule ablanın ameliyat olduğu o gün, benim için tarif edilemez bir kaygı ve endişe dolu zamanlardı. Hastane koridorlarında geçen uzun bekleyişler, kalbimin her atışında onun iyileşmesi için dualarım... Gözlerim kapalı, aklım hep onun yanında.
O ameliyat günü, içimde tarifsiz bir korku vardı. Sevdiklerimizin sağlığı her şeyden kıymetlidir ama o an, korkunun ve belirsizliğin ağırlığı omuzlarıma bindi. Kalbim hızlı hızlı atıyor, nefesim daralıyor, ama yanında olmak için güçlü durmak zorundaydım. Her an, her saniye onun iyi olduğunu duymak için dua ettim.
O gün bugündü, başında bekledim. Her saniye, her dakika içinde binlerce his dolaşıyordu. Korku, umut, endişe ve sevgi... O küçük amaliyat kapısı açılıp, ablam sağlıklı bir şekilde çıkana kadar kalbim yerinden fırlayacak gibiydi. Ama onu gördüğümde, o güçlü gülüşünü alınca anladım; ne kadar zor olursa olsun, yanında olmanın gücü her şeye bedeldi.

Ameliyattan sonraki günlerde evinde yanında kaldım. İkinci, üçüncü günler... Yorgunluğu, acısı, yaşadığı her zorlukta yanında olmak, onun için bir omuz olmak benim için kutsal bir görevdi. O anlar, kelimelerle anlatılamayacak kadar derindi. Sadece yanında olmak, sessizce var olmak, elini tutmak, gözlerine umutla bakmak... İşte gerçek sevgi buydu.
O korku ve endişe, yanında olduğum sevginin büyüklüğünün en somut kanıtıydı. Çünkü korkmak, sevmek demekti. Ve o gün, o korkuyu yenmek, birlikte güçlü olmak bizim için en büyük zaferdi.
O günlerde anladım ki, sevgi sadece güzel günlerde değil, zor zamanlarda da dimdik ayakta durabilmektir. Makbule ablamın yanında olduğum her saniye, aramızdaki bağın ne kadar güçlü olduğunu bana hatırlattı. Ve o bağ, benim hayatımda asla kopmayacak en kıymetli hazine oldu.