Ne telaşın peşindeyim,
ne de başkasının gölgesinde.
Zaman bana ağır ağır akar,
ben de ağır ağır içime sığarım.

Kıyas edilmem kendimle bile,
her gün biraz daha sessizlikten doğarım.
Kalabalıkların yarışına değil,
bir ağacın gövdesine yaslanırım.

Yalnızlık dediğin, soğuk değil,
bir dost gibi oturur yanıma.
Kimseye yetişmem gerekmez,
ki... Devamını Gör

Sen tüm kentten daha yalnızsın,
Sokaklar nefes alıyor, ama sen boğuluyorsun kendi sessizliğinde.
Binalar göğe yükseliyor,
Ama sen yerin dibindesin, görünmez bir gölge gibi.

Kalabalıklar yürürken,
Senin adımların yankılanır boş kaldırımlarda,
Hiçbir bakış durmaz üzerinde,
Hiçbir ses dokunmaz yüreğinin derin acısına.

Işıklar yanar ama san... Devamını Gör

Mert sabah işe giderken kalabalığın arasına karıştı. İnsanlar telaşla yürüyordu, kahkahalar, konuşmalar, araba sesleri birbirine karışıyordu. Ama o bir anda kalabalığın içinde çok tanıdık bir fısıltı duydu. “Mert…” Ses o kadar gerçekti ki irkildi, arkasına döndü. Ama kimse yoktu. Sadece tanımadığı yüzler, aceleyle yürüyen yabancılar… Yine de kalbi ... Devamını Gör

Mert bir gün defteri yanında taşıyordu. Çantasının içinde, kalbinin hemen yanı başında, bir emanet gibi saklıyordu. Gün boyu aklında sadece Zeynep’in yeni yazılarını okumak vardı. Ama iş yerinden eve dönerken kalabalık bir otobüste sıkışıklık arasında çantasının fermuarı hafifçe açıldı. Mert fark etmedi. Otobüsten indiğinde cebinde telefonunu, elin... Devamını Gör

Yağmur, şehrin kaldırımlarına ince ince düşüyordu. İnsanlar şemsiyelerinin altında hızla yürürken, bir sahafın önündeki masada eski bir defter ıslanıyordu.
Deniz, defteri görüp yerden aldı. Kapakta solmuş harflerle tek bir cümle yazıyordu:
“Beni bulan, kendi hikâyesini yazsın.”
O anda garip bir his kapladı içini. Defteri açtığında ilk sayfada ya... Devamını Gör

Daraldı göğsümün taş odaları,
Nefesim geceye sığmaz oldu.
Kelimelerim sustu,
Gözlerimde yorgun bir yağmur uyudu.

Uzun yola çıkacak kadar
Kapanıyor içimdeki kapılar,
Kimseyi almayacak kadar kırık
Kalbimin koltukları.

Yalnızlık…
Bir yük değil artık,
Bir sığınak gibi ağır ağır oturdu omuzlarıma.

Çünkü insan,
En çok kalabalıkta üşür,
... Devamını Gör

Yavuz, defteri eline aldığında parmakları sayfalardaki yıpranmış kenarları usulca yokladı. Her satırın, Ahmet’in nefesinden, gözlerinden ve o günlerin gölgelerinden bir iz taşıdığını biliyordu. Masanın üzerindeki küçük lambayı açtı, odanın loşluğunda kaleminin ince ucu sayfaların üzerinde gezmeye başladı.
“Baban kelimeleri sıradan biri gibi yazmam... Devamını Gör

Gecenin ilerleyen saatlerinde, Eylül yalnız kalmak için göl kıyısına indi. Sessizliğin içindeki dalga sesleri onu çocukluğuna götürüyordu. Yüzünü suya çevirdi, babasının son yürüyüşünü, son bakışını düşündü. Elindeki eski haritaya baktı; bu harita, babasının sakladığı bir not defterinde bulunmuştu. Haritada kasabanın altında yıllar önce yapılmış gi... Devamını Gör

Eylül pencerenin önünde, sabahın gri ışığında göle bakıyordu. Yıllardır peşinden sürüklediği karanlık, artık geride kalmıştı. İbrahim adalete teslim edilmişti. Babasının adı temize çıkarılmış, kasaba nihayet gerçeği öğrenmişti. Ve o, Deniz’le evlenmişti… Mutluluğu hak ettiğine kendini ilk kez bu kadar yakın hissediyordu.
Ama yine de kalbinin bir k... Devamını Gör

Kasabanın sokakları uzun zaman sonra ilk defa neşe doluydu. Eylül ve Deniz’in evlilik hazırlıkları tüm kasabayı sarmıştı. Baharın taze çiçekleri, gölün kenarında kurulan beyaz çadırları süslüyordu.
Ama Eylül, içindeki bir huzursuzluğu bir türlü susturamıyordu. “Baba… senin katilin hâlâ bilinmiyor. Bu düğün mutlu bir başlangıç mı, yoksa geçmişin ... Devamını Gör

Bölüm: Kanla Yazılan Uyarı

Gölün altındaki mahzenden çıkarken Eylül ve Deniz’in üstüne bir ağırlık çökmüştü. O kemiklerin görüntüsü, geceleri rüyalarında bile onları rahatsız edecekti.
Kasabaya vardıklarında meydanın ortasında kanla yazılmış bir mesaj buldular:
“Bu sadece başlangıç, Eylül.”
Eylül’ün elleri titredi. “Yusuf… hâlâ içeride olamaz... Devamını Gör

Kasaba halkı Aslanbeylerin tutuklanmasından sonra derin bir nefes aldı. Ancak Eylül için bu sadece bir zaferin başlangıcıydı. Babasının defterinde hâlâ açılmamış sayfalar vardı. Defterin ortasında eski bir belge buldu.
Belgede şu yazıyordu:
“Kasabanın kaybolan 12 kişisi…”
Eylül bu isimlere bakınca dondu kaldı. Hepsi son 30 yılda bir şekilde göl ... Devamını Gör

Fabrikanın önüne vardığında kapı zincirlerle kilitlenmişti. Eylül zinciri kırmak için taşlardan yardım aldı, elleri kan içinde kaldı ama kapıyı açmayı başardı. İçeri girdiğinde ağır bir barut kokusu vardı. Bodrumun köşelerinde patlayıcılar yerleştirilmişti.
Zamanlayıcıyı gördü: 10 dakika.
Eylül, kaseti ve Leyla’nın eşyalarını kurtarmak için önce ... Devamını Gör

Kasaba meydanında tuhaf bir sessizlik vardı. Eylül’ün yürüyüşü, taş döşeli yollarda yankılanıyordu. Babasının defteri çantasında, Leyla’nın kolyesi boynundaydı. Kendi kendine mırıldandı:
“Bu sırlarla artık geri dönüş yok. Babamı susturdular ama beni asla susturamayacaklar.”
Tam o sırada, kasabanın en büyük çanı çalmaya başladı. Çan sesi, gökyüz... Devamını Gör

Kasabanın merkezindeki olayların yankısı hâlâ sürüyordu. Eylül’ün ifşaları Aslanbey ailesini köşeye sıkıştırmıştı ama bu sadece sessiz bir fırtınanın habercisiydi. Kasaba halkı öfkeliydi, fakat kimse Aslanbeylerin kolay kolay yenileceğini düşünmüyordu. Onlar sadece zengin değildi, kasabanın tüm karanlık geçmişini ellerinde tutuyorlardı.
Eylül, g... Devamını Gör

On dört yaşımda cesaretle dokundum
Yarım kalmış mısralarına:
“...torunun kucakladı seni –
‘Anneannenin gözleri var’ dedi.
Bil ki sevgi;
Öldükten sonra başlar.”
Defteri uzattığımda,
“Mürekkebimsin”dedi –
Gözlerindeki su, Tuna’ya aktı.

---

GALATA’DA BALIK EKMEK

Vapur düdükleri çalıyor hasreti...
Babam ağlıyor, ekmek a... Devamını Gör

Galata Köprüsü'nde
Balık ekmek yerken ağladık.
Vapur düdükleri
Memleket hasretini çalıyor
Körfezin kulaklarında!

Bir bavul dolusu hayal:
- Yanık kahve kokulu ev kirası
- Mislina'nın ilk dişi
- Katlanmamış mektuplar...
Hepsi bir sandıkta çürüyor
Sirkeci'deki emanetçide.

Geceleri Taksim yokuşunda
Kayıp ruhlar gezin... Devamını Gör

Romanya'ya Uzanan
Gölge

O ilk hafta cehennemi yaşadım. Seher'in yokluğu, İdlib'in füzeleri gibi patlıyordu içimde. Evin her
köşesi onu haykırıyordu. Kahve fincanındaki kurumuş dudak izi, koltukta unutulmuş yeşil hırkası,
dolapta asılı, hâlâ katlanmamış mor eşarbı, duvarda duran saati… Hepsi bana ihanet ediyordu.
Sanki zaman onunla durmuştu. ... Devamını Gör

O kadar kalabalıktı ki, aslında nostalji yaşayalım derken ruhunu bozuyoruz sanki. Kendimle çeliştim.

Meselâ resim çekmezsen olmaz ama çekmende bu heybete saygısızlık.

Koy kendini kubbeli evlerin yerine, karşısında yeni yetme çocuklar sırıtarak fotoğraf çekiyor! saygıyla eğilmek ve se... Devamını Gör

Kırılmışsam, sen sararsın içimi,
Bir kelimenle geçer ağrılarım.
Her şey karanlık görünürken bana,
Senin bir gülüşün yeter
Tüm gökyüzünü güneşe çevirmeye.

Ben ağlarken gizli gizli,
Sen hissedersin uzaklardan bile.
Kalbimden geçenleri sen duyarsın,
Çünkü senin sevgin,
İçgüdü değil, yürekle örülüdür.

Bir omuz verdin her ihtiyacımda,
Ne ... Devamını Gör