Her varoluş bir nefesle başlar,
Ve her nefeste bir sessizlik saklıdır.
Doğum, ilk çığlık, ilk ışık,
Ama gölgesiyle gelir ölümün haberi.

Bir tohum toprağa düştüğünde
Gözlerini açar güneşe,
Ama içinde saklıdır toprak,
Sonsuz bir sonun tohumu gibi.

Rüzgârın esintisinde bir yaprak titrer,
Ve bilmez ki her titreme,
Köklerinden kopuşun işar... Devamını Gör

Ben Hançepek,
Fiskaya sokaklarında doğdum,
Alipaşa taşlarında büyüdüm,
Anzele’nin rüzgârıyla nefes aldım,
Melik Ahmet’in soyundan geliyorum.

Ben sur çocuğuyum!
Kara taşların gölgesinde serpilmişim,
Binlerce yıllık tarihin nefesini ciğerlerime çektim,
Dicle’nin serinliğiyle ferahladım,
Hevsel’in yeşilinde kök saldım.

Ben Hançepek,
Her... Devamını Gör

Tabiatın kanunudur bu,
Bir elinde çiçek, bir elinde fırtına.
Güneşi verir, rüzgârı getirir,
Ve en sevdiğini bir gün sessizce alır.

Nice güzellikler sunar bize,
Renkli bahçeler, kuş cıvıltıları,
Ama bir bakarsın ki,
Sevdiklerin gitmiş, ardında yalnızlık bırakmış.

Her yaprak düşüşünde bir hikâye gizlidir,
Her dalga, geçmişin hatırlatıcıs... Devamını Gör

Mert sabah işe giderken kalabalığın arasına karıştı. İnsanlar telaşla yürüyordu, kahkahalar, konuşmalar, araba sesleri birbirine karışıyordu. Ama o bir anda kalabalığın içinde çok tanıdık bir fısıltı duydu. “Mert…” Ses o kadar gerçekti ki irkildi, arkasına döndü. Ama kimse yoktu. Sadece tanımadığı yüzler, aceleyle yürüyen yabancılar… Yine de kalbi ... Devamını Gör

Mert bir gün defteri yanında taşıyordu. Çantasının içinde, kalbinin hemen yanı başında, bir emanet gibi saklıyordu. Gün boyu aklında sadece Zeynep’in yeni yazılarını okumak vardı. Ama iş yerinden eve dönerken kalabalık bir otobüste sıkışıklık arasında çantasının fermuarı hafifçe açıldı. Mert fark etmedi. Otobüsten indiğinde cebinde telefonunu, elin... Devamını Gör

Yağmur, şehrin kaldırımlarına ince ince düşüyordu. İnsanlar şemsiyelerinin altında hızla yürürken, bir sahafın önündeki masada eski bir defter ıslanıyordu.
Deniz, defteri görüp yerden aldı. Kapakta solmuş harflerle tek bir cümle yazıyordu:
“Beni bulan, kendi hikâyesini yazsın.”
O anda garip bir his kapladı içini. Defteri açtığında ilk sayfada ya... Devamını Gör

Arnavut kaldırımlı taş sokakta tek başına, cılız ışığıyla sokağı aydınlatmaya çalışan bir sisli sokak lambası gibiyim. Sis, taşların arasından süzülüp lambanın titrek ışığını sarıyor; gölgeler sessiz bir melodi eşliğinde dans ediyor. Yalnızlık, sanki kendi bilincine sahipmiş gibi sokakta dolaşıyor. Kim bilir, belki de ben değilim sisli olan; belki ... Devamını Gör

Yavuz, defteri eline aldığında parmakları sayfalardaki yıpranmış kenarları usulca yokladı. Her satırın, Ahmet’in nefesinden, gözlerinden ve o günlerin gölgelerinden bir iz taşıdığını biliyordu. Masanın üzerindeki küçük lambayı açtı, odanın loşluğunda kaleminin ince ucu sayfaların üzerinde gezmeye başladı.
“Baban kelimeleri sıradan biri gibi yazmam... Devamını Gör

Ponçik kurabiye

Bezelere ayrılan ve yan yana duran küçük hamur taneleri bir tepsiye dizilmişti. Minik elli tombul parmaklı şefin, kendilerine şekil vermesini heyecanla bekliyorlardı.

Minik şef hafif unladığı tombul elleriyle sonunda tepsiye yaklaştı.
Bezelerden birincisinin adını ponçik, ikincisinin adını topçik, üçüncüsünün adını pofud... Devamını Gör

Bazen fark ediyorum; çoğumuz yeni bir şeye başlamaktansa, bildiğimiz, tanıdığımız yerlere dönüyoruz. Boş vakitlerinde daha önce izlediği diziyi tekrar açanlar… Bitmiş bir filmi, defalarca izlemesine rağmen hâlâ keyif alanlar… Yıllar önce oynadığı oyunu yeniden yükleyenler… Hatta aynı kitabı te... Devamını Gör

Gecenin karanlığı, kasabanın üzerine ağır bir örtü gibi serilmişti. Sessizlik derindi ama huzurlu değildi; bir fısıltı gibi kulağa çarpan geçmişin izleri hâlâ yankılanıyordu Eylül’ün içinde. Evlenmişti, yeni bir hayata başlamıştı ama içinde taşıdığı boşluk, hiçbir yüzüğün tamamlayamayacağı kadar büyüktü.
O gece Deniz uyurken, Eylül verandaya çıktı... Devamını Gör

Bu topraklarda, aynı güneşe bakıp farklı hayaller kuran iki insan var: Biri tarlasında alın teriyle ekmeğini kazanan Mehmet Abi, diğeri şehrin gürültüsünden uzak, yeşilliklerin içinde kendini bulan Erdem Bey. Onları ayıran mesafeler değil, birbirlerinin dünyasına girmekten duydukları korku. Oysa her ikisinin de yüreğinde aynı özlem var: Barış i... Devamını Gör

Gecenin ilerleyen saatlerinde, Eylül yalnız kalmak için göl kıyısına indi. Sessizliğin içindeki dalga sesleri onu çocukluğuna götürüyordu. Yüzünü suya çevirdi, babasının son yürüyüşünü, son bakışını düşündü. Elindeki eski haritaya baktı; bu harita, babasının sakladığı bir not defterinde bulunmuştu. Haritada kasabanın altında yıllar önce yapılmış gi... Devamını Gör

Eylül pencerenin önünde, sabahın gri ışığında göle bakıyordu. Yıllardır peşinden sürüklediği karanlık, artık geride kalmıştı. İbrahim adalete teslim edilmişti. Babasının adı temize çıkarılmış, kasaba nihayet gerçeği öğrenmişti. Ve o, Deniz’le evlenmişti… Mutluluğu hak ettiğine kendini ilk kez bu kadar yakın hissediyordu.
Ama yine de kalbinin bir k... Devamını Gör

Kasabanın sokakları uzun zaman sonra ilk defa neşe doluydu. Eylül ve Deniz’in evlilik hazırlıkları tüm kasabayı sarmıştı. Baharın taze çiçekleri, gölün kenarında kurulan beyaz çadırları süslüyordu.
Ama Eylül, içindeki bir huzursuzluğu bir türlü susturamıyordu. “Baba… senin katilin hâlâ bilinmiyor. Bu düğün mutlu bir başlangıç mı, yoksa geçmişin ... Devamını Gör

Mağaranın nemli duvarları soğuk bir nefes gibi üzerlerine çöküyordu. Eylül, el fenerinin titrek ışığını duvarlarda gezdirdiğinde bir dizi kazınmış işaret fark etti.
“Deniz, bak… bu harfler sanki Leyla’nın adının baş harfleri.”
Deniz ona yaklaştı, parmağını duvarda gezdirdi. “Bu bir tür şifre gibi görünüyor. Belki baban bu şifreyi çözmeye çalışt... Devamını Gör

Kasabaya dönüşlerinden birkaç hafta geçmişti. Göl, her zamankinden daha sessizdi. Sabah sisleri suyun üzerinden ağır ağır yükseliyor, Eylül’ün içindeki huzursuzluğu aynen yansıtıyordu.
Deniz, göl kenarında ona kahve uzatırken gülümsedi:
“Artık hiçbir şey seni korkutamaz, Eylül.”
Eylül yudum aldı ve göle baktı:
“Beni korkutan göl değil, içimde... Devamını Gör

İstanbul’un gece sokakları yağmurla yıkanmış, kaldırım taşlarının arasından yükselen buğular, sanki şehrin gizlediği karanlık sırların nefesi gibiydi.
Eylül, sırtındaki çantada babasının kasetini ve defterini sıkıca taşıyordu. O defter artık onun için sadece bir hatıra değil, bir silah gibiydi. Babasının yarım bıraktığı savaşın canlı kanıtıydı.
... Devamını Gör

Yusuf Kara’nın gölde kaybolmasının ardından kasaba bir süre sessizleşti. Herkes rahatladığını sanıyordu. Ancak Eylül, gölün kenarında hâlâ fısıltılar duyuyordu.
Geceleri gölden yükselen bir kadın sesi ona şöyle diyordu:
“Henüz bitmedi. Gerçek yüzeye çıkmadı.”
Eylül ürpererek babasının defterini açtı. Defterin son sayfasında silik bir yazı vard... Devamını Gör

İnsanların konuşurken aslında ne söylediklerini artık daha rahat anlayabiliyorum. Önceden safiyane dinleyip inandığım cümleler, yerini artık inanmış, yani kaba tabirle yutmuş gibi yapan mimiklere bıraktı. Çok fazla kaçırılan göz kadar çok fazla temas kuran gözlerde aldatıcıdır. Nasıl söylediğinden ziyade, ne söylediğine odaklıdır. Beynine sürekli, ... Devamını Gör