Bloglardaki Arama Sonuçları Gösteriliyor ↓

Bazen düşünüyorum baba…
İnsan gerçekten ölünce mi gidiyor? Yoksa unutanlar mı öldürüyor?
Ben seni unutmadım. Unutmayı da hiç istemedim. Çünkü seni unutmak, kendimden bir parçayı söküp atmak gibi geliyor. Sen bensin biraz… Gülüşümde, duruşumda, sabrımda, kırıldığım halde susuşumda sen varsın.
Ama yine de yapamıyorum, kabul edemiyorum bazı şeyleri... Devamını Gör

Bazen geceler daha ağır oluyor baba… İnsan gündüz kalabalığın içinde biraz oyalanıyor, biraz unutmuş gibi yapıyor ama gece olunca herkes kendi acısıyla baş başa kalıyor. Işıklar sönüyor, sesler susuyor ve içimdeki fırtına başlıyor. Biliyor musun, en çok gece eksik kalıyorsun. Sanki herkes evine dönüyor, sevdiklerine kavuşuyor, ama ben senin olmadığ... Devamını Gör

Hayat bazen insanın kalbine ağır bir yük bırakır, nefes alırken bile varlığını hissettiğin bir boşluk… İşte benim en büyük boşluğum sensin. Zaman geçiyor, takvim yaprakları değişiyor, şehir aynı kalabalıkla yaşamaya devam ediyor ama benim içimdeki sessizlik hiç değişmiyor baba. İnsan büyüdükçe değil, kaybettikleri çoğaldıkça olgunlaşıyormuş. Ben bu... Devamını Gör

Adını her andığımda içimde hem sızı hem sıcaklık aynı anda büyüyor. Yokluğun sessiz ama çok ağır… İnsan babasını kaybedince dünyası eksiliyor, nefesi yarım kalıyor, gülüşünün tonu bile değişiyor. Ben de öyle oldum baba… İçimde hep yarım kalan bir çocuk, hep sana sarılmak isteyen bir evlat var.
Sen gittikten sonra anladım; insanın sırtını dayadığı ... Devamını Gör

Bugün hava tuhaftı… Ne tamamen güneşliydi, ne tamamen karanlık. Sanki gökyüzü bile karar verememişti. Belki de içim gibi… Ne ağlayabiliyor, ne de tamamen susabiliyordu. Rüzgâr hafif hafif esiyor, yapraklar usulca kıpırdıyor, dünya normal akıyordu. Ama benim içimde zaman, o günden beri hep aynı yerde duruyordu.
Yürüdüm.
Sessizce…
Yüreğimde ağır b... Devamını Gör

Akşam oldu. Gün bitti. Işıklar yandı, sesler çekildi, şehir yoruldu. Ben yine o koltuğun ucuna oturdum. Yorgunluğum bedenden değil, ruhtandı. Gün boyu güçlü duruyorum, kimse görmesin diye. Ama gece olunca kalbim maskesini çıkarıyor.
Masada eski bir fotoğraf duruyor. Sen varsın, ben varım… Yan yana gülüyoruz. O gülüşü izlerken fark ettim: Fotoğrafl... Devamını Gör

Evimizin önünden geçerken adımlarım hep yavaşlıyor. Sanki hafızam beni zorla içeri çekiyor. Kapının metal tokmağına dokunduğumda ellerim bir an titriyor. O kapıdan kaç defa birlikte girdik? Kaç defa kahkahalarla? Kaç defa “yoruldum ama iyiyim” diyerek?
Kapının eşiği…
İşte orada oturduğun gün geliyor gözümün önüne. Ayakkabılarını çıkarıp derin bir... Devamını Gör

Gece, odanın duvarlarına çarpıp geri dönen yumuşak bir sessizlikle doluydu. Saat ilerliyordu ama uyku yine kapımı çalmıyordu. Gözlerim tavanda, düşüncelerim uzaklarda bir yerde seni arıyordu baba. Bir insanın yokluğu bu kadar mı varlık gibi hissedilir? Birinin gitmesi bu kadar mı kalbine yerleşir?
Dolabın kapağını açtım. En üst rafta duruyordu o e... Devamını Gör

Baba…
Hayatta kalmak bazen nefes almakla olmuyormuş. Bazen birinin öğrettikleriyle, birinin bıraktığı izle hayatta kalıyormuş insan. Sen bana sadece baba sevgisi vermedin… Karakter verdin. Durmayı, susmayı, dayanmayı, sabretmeyi öğrettin.
“Hayat zor kızım ama sen daha güçlüsün.” demiştin.
Şimdi her zorlukta o ses kulağımda.
Ben bazen düşüyorum ... Devamını Gör

Bazen hayal kuruyorum baba…
Eğer hayat bana bir mucize verse ve seni bir günlüğüne geri getirse… O bir günün her saniyesini kalbime kazırdım. Sabah seni uyandırmaya kıyamazdım. Sadece bakardım yüzüne. “Baba iyi ki varsın” derdim belki sessizce.
Birlikte otururduk belki. Sen anlatırdın, ben dinlerdim. Belki susardık ama içimiz dolu dolu olurdu. Sa... Devamını Gör

Bazen kalabalık bir yerde yürürken bir baba sesi duyuyorum. “Kızım!” diye bir ses yükseliyor bir yerlerden. O an istemsizce başımı çeviriyorum. Bir an için sanıyorum ki sen… Sonra gerçek gelince içimde bir şey kırılıyor. İnsan ses özler mi? Özlüyormuş baba… Ben senin sesini çok özledim.
Bazen güçlü görünmek zorunda kalıyorum.
İnsanlara “iyiyim” d... Devamını Gör

Baba…
Bazen düşünüyorum da, insan kaç yaşına gelirse gelsin bazı şeylerin önünde hep çocuk kalıyormuş. Benim çocukluğumun en büyük, en güvenli yeri sendin. Ben yorulunca gölgen yetiyordu dinlenmeme. Bir şeye korkunca sesin yetiyordu sakinleşmeme. Bazen sert baktığında bile içimde bir güven doğuyordu, çünkü bilirdim ki sen kızsan bile bana zarar ve... Devamını Gör

Baba…
Bilirsin ya insan büyüdükçe hayat küçülür derler. Ama sen gidince hayat küçülmedi baba… Tam tersi, dünya büyüdü, büyüdü, büyüdü… Ben küçücük kaldım içinde. Kocaman sokaklar var, kalabalık şehirler, gürültülü insanlar… Ama hepsi bir şey eksik gibi. Bir şey yerinden alınmış, bir şey tamamlanmamış gibi. O eksik şey sensin baba, ve dünya sensiz ... Devamını Gör

Bazen gökyüzüne bakıyorum, sanki seninle orada buluşuyormuşum gibi. Bulutların arasında bir yerdesin gibi geliyor. Rüzgâr eserken sesini duyacakmışım gibi bir his. İnsan sevdiklerini toprağa bırakıyor ama kalbinden çıkaramıyor. Sen gökyüzüne yazılmış bir isim gibisin; silinmiyor, yağmur yağsa bile, zaman geçse bile…
Keşke bir günlüğüne gelebilseyd... Devamını Gör

Bazen çekmeceleri gereksiz yere açıp kapatıyorum. Sanki o ses, o ayak sesi, o “kızım” diye başlayan nefes hâlâ evin içinde dolaşıyor da ben yakalayacakmışım gibi… Bir çekmeceyi kapatıyorum, sanki gidişin kapanacak. Bir fotoğrafı elime alıyorum, sanki gelişin geri dönecek. Ama dünya böyle değil, baba. Dünya, bazı şeyleri geri vermiyor… İnsan zamanla... Devamını Gör

O gün hava çok sıradan başlamıştı. Gökyüzü her zamanki maviliğinde, sokaklar her zamanki telaşında, insanlar yine aceleyle bir yerlere yetişiyordu. Ama farkında değildim…
O gün benim dünyamda sıradan olan hiçbir şey kalmayacaktı.
Evden çıkmadan önce aynaya bakmıştım. Saçlarımı düzeltirken, içimde sebepsiz bir sıkıntı vardı. “Sebepsiz” dediğim o d... Devamını Gör

Gidişin bana öyle şeyler öğretti ki baba…
İnsan en çok güvendiği yer gidince nasıl ayakta kalırmış,
İnsan özlediği halde nasıl yaşamaya devam edermiş,
İnsan kalbi paramparça olsa bile nasıl güçlü görünürmüş…
Hepsini senden sonra öğrendim.
İlk başlarda inanamadım biliyor musun?
Kapı her çaldığında, gelen sen olacaksın sandım.
Telefon çaldığın... Devamını Gör

Bu satırları sana yazarken elim titriyor. Çünkü seninle konuşmak artık sadece içimde oluyor, dudaklarım değil kalbim konuşuyor. Oysa ben seninle konuşmayı hep çok severdim. Sesinin sakinliğini, kelimelerinin sıcaklığını, susarken bile anlattığın şeyleri… Şimdi hepsi hatıra, hepsi kalbimin bir köşesinde yaşayan koca bir dünya…
Sen gittin gidelim ba... Devamını Gör

Hayat bazen bir insanın kalbine koca bir dağ bırakır baba… Öyle bir dağ ki, insan ne kaldırabilir ne de bırakabilir. Onunla yaşamayı öğrenir sadece. Benim içimdeki o dağın adı sensin. Sen gidince sadece bir insan gitmedi; benim dayandığım duvar çöktü, sırtımı yasladığım dağ sustu, çocukluğumun sesi kesildi. Dünyanın sesi devam etti ama benim iç dün... Devamını Gör

Zaman… Herkes diyor ya baba, “zaman her şeyi unutturur” diye. Ben inanmadım. Çünkü zaman unutmayı değil, alışmayı öğretir. Ama senin yokluğuna nasıl alışılır, bilmiyorum. Günler akıyor, takvim yaprakları değişiyor ama sen hep aynı yerde duruyorsun: kalbimin tam ortasında.
İlk gittiğin gün dünya sanki yerinden kaydı. Nefes almak zorlaştı. Sonra ins... Devamını Gör