Düzen denilen bu çark, her gün biraz daha yozlaşıyor. Adaletin terazisi paslanmış, vicdanlar körelmiş, insanlık bir tüketim çarkının dişlileri arasında öğütülüp duruyor. Peki, bu kasvetli tablonun içinde bir umut ışığı doğar mı? Yozlaşmış düzenin karanlığı, fakirin kaynayan kazanının buharını bile söndürmeye yetmez mi?

Fakirin kazanı, sadece s... Devamını Gör

Kristalden yayılan ışık, gölgenin karanlığına çarpınca bütün salon bir anda sarsıldı. Duvarlardaki taşlar çatırdadı, tavandan damlalar düşmeye başladı. Dört kız sembollerini sıkıca kavramış, ellerinden çıkan ışığı birleştirmişti. Ama gölge, onların ışığına karşı koyarken, zihinlerine daha derin darbeler vuruyordu.
Zeynep’in gözlerinin önüne babası... Devamını Gör

İçimde, çağın gürültüsüne karışıp kaybolmayan kadim bir isyan yankılanıyor. Bu, sadece benim değil; kalbi hâlâ haya, edep ve ananenin asil sızıntısıyla atan herkesin çığlığıdır. Gözlerimizin önünde, adına "dijital çağ" dediğimiz o devasa sahne, toplumsal ruhumuzun ipliklerini çeken, ahlakımızın kumaşını lime lime eden bir çürümeyi ser... Devamını Gör

Dört kız, küçüklükten beri ayrılmaz bir dostluğun halkalarıydı: Şeyma Nur , Beyza Nur , Sefa Nur ve Emine. Hepsi farklı karakterlere sahipti ama bu farklılıklar onları birbirine daha da sıkı bağlamıştı. Sefa Nur, grubun lideri gibiydi; gözü pek, biraz da asi ruhluydu. Şeyma Nur daha sakin, düşünceli, kitaplara sığınan bir yapısı vardı. Beyza Nur ... Devamını Gör

Başarmak zorundayız,
Çünkü biz,
Kendi gölgesine ışık olmuş,
Karanlıktan yıldız devşiren çocuklarız.

Ailesi olsa da hep tek başına yürüyen,
Düşse de ayağa kalkmayı bilen,
Her acıyı sabra dönüştüren,
Her yalnızlığı güce çeviren çocuklarız.

Biz biliriz ki;
Yaralar geçer, umut kalır,
Gözyaşı diner, hayaller filizlenir.
Ve biz, yıkıntılar... Devamını Gör

Çocukların tepesinde değil arkasında durmak!

Özellikle günümüzde çocukların arkasından çok tepesinde bulunma olayı daha fazla.Bizler anne-babalar olarak koruduğumuzu zannettiğimiz çocuğumuzu aslında görünmez bir kafes içerisine hapsediyoruz.Çocuklarımız o kadar çok sıkıyoruz ki neredeyse onl... Devamını Gör

Bu hayattaki en büyük zenginlik
Altın değil, mücevher değil;
Ailedir…
Sana güç veren köklerin,
En karanlık gecelerde bile ışık olan ellerin,
Ve yüreğine nefes olan seslerin bütünüdür.

Bir baba bakışı vardır ki
Dünya kadar güven verir,
Ama yitirilince,
O güven bir anda kaybolur,
Ve insan anlar ki servetler,
Böylesi bir bakışın yanında b... Devamını Gör

Şanlıurfa 'yı bilirsiniz; nüfusumuz yoğundur. Bu sebeple zaman zaman hastanelerin yetersiz kaldığı görülebilmektedir. Ama yeni yapılan Şehir Hastanesi de tamamlanırsa bu sorun çözülecektir İnşallah. Lakin bu hafta vatanî görev için "Askerlik Muayenesi"neden geçmek üzere Mehmet Akif İnan Eğitim ve Araştırma Hastanesi'ne geldiğimde başımdan... Devamını Gör

Gen aktarımı, yani ebeveynlerden çocuklara geçen genetik bilgiler, bireyin fiziksel ve zihinsel özelliklerini şekillendiren temel bir mekanizmadır. Her insan, anne ve babasından aldığı genlerle birlikte doğar; bu genler, zekâ, öğrenme kapasitesi, yaratıcılık ve problem çözme yeteneklerini de etkileyebilir.

Zeka, tamamen genetik bir miras değildi... Devamını Gör

Yavuz, defteri eline aldığında parmakları sayfalardaki yıpranmış kenarları usulca yokladı. Her satırın, Ahmet’in nefesinden, gözlerinden ve o günlerin gölgelerinden bir iz taşıdığını biliyordu. Masanın üzerindeki küçük lambayı açtı, odanın loşluğunda kaleminin ince ucu sayfaların üzerinde gezmeye başladı.
“Baban kelimeleri sıradan biri gibi yazmam... Devamını Gör

Gece yarısı şehrin üstüne çöken sessizlik, Eylül’ün zihninde yankılanan fırtınayı bastıramıyordu. Deniz çoktan uykuya dalmış, nefes alışları düzenli bir ritme girmişti. Ama Eylül, yatakta sırt üstü yatarken tavana kilitlenmiş gözlerle bekliyordu.
Bir şey eksikti. İbrahim’in yakalanması, yıllardır taşıdığı yükün hafiflemesine yetmemişti. İçinde hâl... Devamını Gör

Gecenin karanlığı, kasabanın üzerine ağır bir örtü gibi serilmişti. Sessizlik derindi ama huzurlu değildi; bir fısıltı gibi kulağa çarpan geçmişin izleri hâlâ yankılanıyordu Eylül’ün içinde. Evlenmişti, yeni bir hayata başlamıştı ama içinde taşıdığı boşluk, hiçbir yüzüğün tamamlayamayacağı kadar büyüktü.
O gece Deniz uyurken, Eylül verandaya çıktı... Devamını Gör

Gecenin ilerleyen saatlerinde, Eylül yalnız kalmak için göl kıyısına indi. Sessizliğin içindeki dalga sesleri onu çocukluğuna götürüyordu. Yüzünü suya çevirdi, babasının son yürüyüşünü, son bakışını düşündü. Elindeki eski haritaya baktı; bu harita, babasının sakladığı bir not defterinde bulunmuştu. Haritada kasabanın altında yıllar önce yapılmış gi... Devamını Gör

Eylül pencerenin önünde, sabahın gri ışığında göle bakıyordu. Yıllardır peşinden sürüklediği karanlık, artık geride kalmıştı. İbrahim adalete teslim edilmişti. Babasının adı temize çıkarılmış, kasaba nihayet gerçeği öğrenmişti. Ve o, Deniz’le evlenmişti… Mutluluğu hak ettiğine kendini ilk kez bu kadar yakın hissediyordu.
Ama yine de kalbinin bir k... Devamını Gör

Yusuf Kara’nın gölde kaybolmasının ardından kasaba bir süre sessizleşti. Herkes rahatladığını sanıyordu. Ancak Eylül, gölün kenarında hâlâ fısıltılar duyuyordu.
Geceleri gölden yükselen bir kadın sesi ona şöyle diyordu:
“Henüz bitmedi. Gerçek yüzeye çıkmadı.”
Eylül ürpererek babasının defterini açtı. Defterin son sayfasında silik bir yazı vard... Devamını Gör

Hayatı kahkahalarıma sığdırmışlığım çoktur. Ruhum büyüyememiş bir çocuktur benim. Ama fazla kırılgan bir kalbim ve unutamayan bir hafızam var. Sildim dediğim kimseyi silemedim. Canım çok yandı. Yaşama devam etmek istemediğim çok zaman oldu. Her seferinde yeni bir ben inşa ederek tutunmaya çalıştım hayata. Fazlasıyla yorgunum. Duygularını alenen yaş... Devamını Gör

Kasaba halkı Aslanbeylerin tutuklanmasından sonra derin bir nefes aldı. Ancak Eylül için bu sadece bir zaferin başlangıcıydı. Babasının defterinde hâlâ açılmamış sayfalar vardı. Defterin ortasında eski bir belge buldu.
Belgede şu yazıyordu:
“Kasabanın kaybolan 12 kişisi…”
Eylül bu isimlere bakınca dondu kaldı. Hepsi son 30 yılda bir şekilde göl ... Devamını Gör

Fabrikanın önüne vardığında kapı zincirlerle kilitlenmişti. Eylül zinciri kırmak için taşlardan yardım aldı, elleri kan içinde kaldı ama kapıyı açmayı başardı. İçeri girdiğinde ağır bir barut kokusu vardı. Bodrumun köşelerinde patlayıcılar yerleştirilmişti.
Zamanlayıcıyı gördü: 10 dakika.
Eylül, kaseti ve Leyla’nın eşyalarını kurtarmak için önce ... Devamını Gör

Kasaba meydanında tuhaf bir sessizlik vardı. Eylül’ün yürüyüşü, taş döşeli yollarda yankılanıyordu. Babasının defteri çantasında, Leyla’nın kolyesi boynundaydı. Kendi kendine mırıldandı:
“Bu sırlarla artık geri dönüş yok. Babamı susturdular ama beni asla susturamayacaklar.”
Tam o sırada, kasabanın en büyük çanı çalmaya başladı. Çan sesi, gökyüz... Devamını Gör

Rüzgâr, gölün yüzeyini keskin bir bıçak gibi yarıyordu. Gölün kuzeyi, kasabanın en ürkütücü bölgesiydi. Orası yıllardır kimsenin gitmeye cesaret edemediği, eski efsanelerle anılan bir yerdi. Eylül, babasının defterinde altı çizili olan o cümleyi tekrar okudu:
“Kuzeyde, dev çınarın altına bak.”
Sırtında çantası, elinde feneri ve defteriyle yola ... Devamını Gör