Yavuz, defteri eline aldığında parmakları sayfalardaki yıpranmış kenarları usulca yokladı. Her satırın, Ahmet’in nefesinden, gözlerinden ve o günlerin gölgelerinden bir iz taşıdığını biliyordu. Masanın üzerindeki küçük lambayı açtı, odanın loşluğunda kaleminin ince ucu sayfaların üzerinde gezmeye başladı.

“Baban… kelimeleri sıradan biri gibi yaz... Devamını Gör

Gecenin karanlığı, kasabanın üzerine ağır bir örtü gibi serilmişti. Sessizlik derindi ama huzurlu değildi; bir fısıltı gibi kulağa çarpan geçmişin izleri hâlâ yankılanıyordu Eylül’ün içinde. Evlenmişti, yeni bir hayata başlamıştı ama içinde taşıdığı boşluk, hiçbir yüzüğün tamamlayamayacağı kadar büyüktü.
O gece Deniz uyurken, Eylül verandaya çıktı... Devamını Gör

Gecenin ilerleyen saatlerinde, Eylül yalnız kalmak için göl kıyısına indi. Sessizliğin içindeki dalga sesleri onu çocukluğuna götürüyordu. Yüzünü suya çevirdi, babasının son yürüyüşünü, son bakışını düşündü. Elindeki eski haritaya baktı; bu harita, babasının sakladığı bir not defterinde bulunmuştu. Haritada kasabanın altında yıllar önce yapılmış gi... Devamını Gör

Kasabada son günlerini yaşıyordu Eylül. Göl artık sessizdi, Yusuf’un kaybolması ve Halil Dede’nin tutuklanmasıyla kasaba rahatlamış görünüyordu.
Deniz ona sordu:
“Burada kalmak istiyor musun?”
Eylül göle bakarak cevapladı:
“Hayır… Burada her taşın altında babamın acısı var. Kaçsam bile geçmişim içimde.”
Birlikte büyük şehre gitmeye karar ver... Devamını Gör

Yusuf Kara’nın gölde kaybolmasının ardından kasaba bir süre sessizleşti. Herkes rahatladığını sanıyordu. Ancak Eylül, gölün kenarında hâlâ fısıltılar duyuyordu.
Geceleri gölden yükselen bir kadın sesi ona şöyle diyordu:
“Henüz bitmedi. Gerçek yüzeye çıkmadı.”
Eylül ürpererek babasının defterini açtı. Defterin son sayfasında silik bir yazı vard... Devamını Gör

Sana anlatmadığım ne çok şey var,
Kırgınlıklar, özlemler, sessiz çığlıklar.
Ama bilirim ki anlatsam da anlatmasam da
Sen bilirsin içimde ne fırtına var,
Sen suskunluğumu bile duyan tek yürek.

Kalbimden geçen her korkuyu
Sen çözersin, bir bakışta.
Kelimeler kifayetsiz kalır çoğu zaman,
Ama seninle susmak bile yeter,
Bir nevi konuşmadan an... Devamını Gör

Senin kalbinle bakmayı öğrendim,
Güzellikleri çoğu zaman gözlerinde gördüm.
Sen ağladığında benim içim sızladı,
Sen güldüğünde dünya güzelleşti,
Yüreğimin aynasısın ablacığım.

Bir yabancı gibi değil, bir bütün gibi,
Seninle tamamlandım ben bu hayatta.
Ne eksik kaldım, ne de yalnız,
Varlığın hep tamamdı bana,
İçime işlemiş bir sevgiyle ya... Devamını Gör

Bazı kelimeler dudakta donup kalır,
söylenemeyen itiraflar gibi.
Bir "gitme" diyemezsin,
bir "kal" da çıkmaz dilinden.
Öylece bakarsın ardından,
anlarsın ki bazı vedalar
konuşmadan yaşanır.

Bazı yollar yürünmez,
çünkü yönü belirsizdir.
Birlikte çıkılan nice yolculuk,
sessiz anlaşmalarla son bulur.
Hiçbir kavga kopma... Devamını Gör

Anabolu ve Palamut (Palamuda) kaleleri de karadan ve denizden âsilerce kuşatılmıştır. Uzun bir süre dışardan yiyecek yardımının sağlanamaması nedeniyle açlık baş göstermiş ve halk çok zor günler geçirmiştir. Yardım gelmeyince hayvan leşi ve pabuç köselesi yiyerek hayatta kalmaya çalışmışlardır. Fakat birçoğu açlıktan ölmüştür. En nihayetinde bu ağı... Devamını Gör

Ben Tripoliçe’deki acı ve dehşet günleri gören ve bu acıları kalbinde yaşayan kanlı bulutlarım.12 Şubat 1821den beri bütün kasabalarda bir ve birden fazla bulundum. Barbar Rumların, yüzyıllardan bu yana huzur ve adaletle hüküm süren alicenap Türklere yaptığı soykırım ve insanlık dışı katliamı anlatacağım. Ondan önce kahramanımız Hakkı Mehmet Efe... Devamını Gör

1821 yazında başlayarak yaklaşık 10 yıl devam edecek kan ve katliamlarla dolu süreç dönemin Padişahı Sultan II. Mahmud’un saltanatı devrine denk gelmişti.
Cumartesi günü, Ali Derviş Ağa'nın köşkünde son kez gördüğüm Hacı Efendi ile Süleyman Efendi hanında karşılaştım. Aradan geçen günler Hacı Efendiden çok şey götürmüşe benziyordu. Köşkte o gün g... Devamını Gör

Tripoliçe'ye dönüş yolculuğu sırasında Sinan Çavuş'un Navarin iskelesi civarında gördük. Sinan Çavuş ve beraberindekiler, Rus gemisi olduğu üzerindeki bayraktan anlaşılan bu gemiye biraz da aceleyle mal yüklediği anlaşılıyordu. Gemi Navarin'den bu gece yola çıkacağı haberi alınmış ve yüklenen mal ile birlikte önce Selânik limanına uğrayacağı ve ar... Devamını Gör

Koron limanı ve kalesinde de Sinan Çavuş, Serhenk Kalender ve Dizdar Kemal Efendi ile ilgili bir ize rastlayamadık. Tripoliçe'ye dönmeden evvel Navarin’e de gidecektik ve son hazırlıklarımızı tamamlayıp Navarin’e doğru yola çıktık.

Mora yarımadasının güneybatısında hilâl biçiminde bir koyun güney ve batıdan korunan kayalık iki burnu arasında yer... Devamını Gör

Resmi evrakları güç bela aldıktan sonra yolculuğumuz Koron'a doğru devam etti. Esma hatun at üzerinde uzun süre yolculuk yaptığı için iyi bir binici gibi atı kontrol edebiliyordu. Vadileri, bayırları ve teperi aşıyorken Modon' çoktan ardımızda bırakmıştık. Öğle ezanı, sanki Moralı Beşir Ağa Camii imamı İmameddin Çelebi o eşsiz sesinden duyuluyord... Devamını Gör

Navarin, Mora yarımadasının güneybatısında hilâl biçiminde bir koyun güney ve batıdan korunan kayalık iki burnu arasında yer alır. İki kalesi ve körfez önündeki Sphakteria (Çamlıca) adası ile çevrili olduğundan denizciler için eski çağlardan beri güvenli bir liman teşkil etmiştir.

Osmanlı kaynaklarında Navarin ismi önceleri Anavarin veya Avarin... Devamını Gör

Bir an için gözlerinizi kapatın. Ve çocukluğunuza dönün. Karanlıktan nasıl korktuğunuzu hatırlayın.
Sırf karanlık oluyor diye gözlerinizden uyku akarken bile uykuya dalamamanın çaresizliğini yaşayın.
Şimdi bugünkü yaşınıza gelin ve gözlerinizi açın. Hâla ilk günkü gibi taze kalan korkunuzun şaşkınlığını yaşadınız değil mi!

Şimdi ise bir de... Devamını Gör

İnsanın hayatı neye bağlıdır? İnsan neden yaşar? Bunu sorunca aklıma iki şey geldi. Biri Lev Tolstoy 'un "İnsan Ne İle Yaşar" adlı meşhur romanı, diğeri ise yıllar evvel kaleme aldığım bir manzumenin bir mısrası. İşte tam da şöyleydi; "İnsan nasıl çıldırmaz, ölmek için yaşar da... Devamını Gör

Gökte yıldızının kalmaması
Gölgenin hiç bi yere sığmaması
İçindeki şarkı içinde boğulması
Pencerenin sokağa bakmaması
Kabindeki tüm sevgi dolu sözlerin cezaya dönüşmesi
Tüm güzel anıların pişmanlık hissine kapılması
Gurur duyduğun, hayran olduğunun sıradanlaşması
Arkanda sapasağlam duracakken, çakıl taşına dönmesi
Adı var;
gönül yorgu... Devamını Gör

En sahici duygular. En sarsıntılı çözülmeler. Ayrışmalar. Hep onunla benim aramda.
Nerede ne yapıyorsam yapayım. Dönüşünde içime eğilip sanki ona anlatıyorum.
Bazen ben onu ikna ediyorum. Genellikle o beni. Konuşurken ben haklıyım elime kalem aldığımda o. Yoldayken ben haklıyım. Duruyorken o. Bu yüzden susuyorum. Bu yüzden duruyorum. Ruhlarımız... Devamını Gör

Bir yerlerde maviliklere açılıyor kapılar.
Alı moru yeşili sarısı binbir ton bir yer...
Gitmesi kolay, dönmesi olmayan bir yer.
Ayrılıkları hapseden,
Anıları içine nakşeden bir yer...
Hatalar da insanlara bahşedilmiş be maviş bey.
Hatalarımı affet...
Elbet kavuşacağız bir gün, sessiz bir saat diliminde.
Diğerlerine hayat akışta olacak biz k... Devamını Gör