Gölge gibi sessizim,
Adım bile yankılanmaz odalarda.
Kalabalıkların içinde kaybolmuş bir rüzgarım,
Ve ben, hiç kimseye dokunamayan bir yalnızlık.

Yalnızlık…
En çok bana yakışıyor.
Çünkü gülüşümün ardındaki hüzün,
Sözlerimin arasında gizlenen boşluk,
Sadece benimle uyumlu.

Kimse anlamıyor belki,
Ama ben sevdim bu sessizliği.
Kendi içi... Devamını Gör

“Hiç kimse olmak…” İnsanın aklına ilk, bir eksiklik, bir yokluk, bir kayıp gibi geliyor değil mi? Oysa şu içinde debelendiğimiz çağa baktığımızda, asıl trajedi “herkes” olmaya, “bir şey” olmaya mahkûm edilmiş olmamız. “Hiç kimse” olabilmek, belki de en büyük lüks, en derin isyan.

Çünkü şimdi herkes bir “şey”. Sosyal medyanın ışıltılı vitrinlerin... Devamını Gör

Ferruh Ağa oğlu gibi sevdiği Ertuğrul ve arkadaşlarının dün akşam yaptığı olayı duyunca pek keyiflendi ve hemen önünde bulunan kahvesinden bir yudum aldı sonra ahşap evin yeşilliklere açılan penceresinden uzaklara daldı..Ferruh Ağa Halime hatunla tanıştığında yirmi yaşındaydı ve askerliği Balkan dağlarında devam ediyordu ve kısa bir süre sonra D... Devamını Gör

Kulenin duvarları paramparça olurken dört gölge suret, kızların karşısında belirdi. Her biri tıpkı onların yüzüydü ama gözleri simsiyah, ifadeleri soğuk ve acımasızdı.
Zeynep’in gölgesi öne çıktı. Gözleri öfkeyle yanıyor, dudakları alaycı bir gülümseme taşıyordu.
— Sen cesur olduğunu sanıyorsun, ama aslında öfkenin kölesisin. Her adımın intikam i... Devamını Gör

Evet geziyorum!
Adım atmamışken hayallerimin kıyısına. ..
Doluşuk peynir isimli geminin bulunduğu
Gıybet denizinde!
Oturduğum bir yer sofrası vardı,
Ama bu sefer menüde,
Münzevi edilmiş,
Bir alo bile denmemiş,
Denizden çıkarılan bi yûnus vardı!
O yûnusun ağı bi somun ekmek miydi?
Yoksa bu kanlı denizden yûnusun ağzına;
Bir felek yol tut... Devamını Gör

Bana öyle babalık ettin ki,
Yolumu aydınlattın karanlıkta,
Her sözün bir rehber,
Her dokunuşun bir güven limanıydı.

Senin gölgen altında büyüdüm,
Düşlerimi senin ellerinle ördüm,
Ve hiç kimseye bakıp
“Keşke benim babam olsaydı” demedim.
Çünkü sen, benim her şeyim oldun.

Güç verdin bana fırtınalarda,
Cesaret verdin yıkıldığım anlarda,
... Devamını Gör

İnsanlar gider, terk edişleri kalır daima,
Bir gölge gibi sürüklenir arkamızdan.
Kapılar kapanır, ayak sesleri susar,
Ama kalpte açılan boşluk hiç susmaz.

Bir bakışın, bir gülüşün izi,
Terk edişten sonra bile yaşamaya devam eder.
Gözlerin kapanır belki, ama hatıralar,
Zihnin içinde yankılanan bir şarkı gibi sürer.

İnsanlar gider, sözler... Devamını Gör

Ferruh Ağa'nın büyük büyük dedesi XVIII. yüzyılın ortalarına kadar Edremit voyvodalığı yapan büyük hayırsever Mehmet Ağaydı. Ağa Camii ve hemen yanında bulunan hamam da onun adına yaptırılmıştı. Çok çalışkan olmasının yanında kimi zaman islerini yoluna koyabilmek için kaba güce başvurduğu da olurdu. Sert bir mizacı altında aslında müşfik bir insa... Devamını Gör

Bugün günlerden ne acaba?
Takvimde yazıyor belki,
Ama bana göre tek bir isim var:
Sensizliğin lanetli ertesi günü.

Saatler çalışıyor, ama bana işlemez,
Dakikalar zincir gibi boynuma vurur.
Kalabalıklar akar, ben donup kalırım,
Her şey yolunda der dünya,
Oysa içimde yıkılmış bir imparatorluk durur.

Güneş doğar, gövdesi koca bir alay,
I... Devamını Gör

Ölüm, kurnaz bir pusu,
Bir adım ötede saklı kara bir sır.
Herkes nefesini tutmuş,
Adını anmak için sıralara dizilmiş,
Ama sen...
Yoksun.

Ne alkış var, ne tebessüm;
Ne hesap soracak gözler,
Ne de gönül alacak eller.
Bir boşluk çivisi çakılmış zamana,
Ve senin yokluğun
Her köşeden kan damlatıyor.

Gözyaşı bile yetim,
Dudaklarda susmuş... Devamını Gör

Ne telaşın peşindeyim,
ne de başkasının gölgesinde.
Zaman bana ağır ağır akar,
ben de ağır ağır içime sığarım.

Kıyas edilmem kendimle bile,
her gün biraz daha sessizlikten doğarım.
Kalabalıkların yarışına değil,
bir ağacın gövdesine yaslanırım.

Yalnızlık dediğin, soğuk değil,
bir dost gibi oturur yanıma.
Kimseye yetişmem gerekmez,
ki... Devamını Gör

Sen tüm kentten daha yalnızsın,
Sokaklar nefes alıyor, ama sen boğuluyorsun kendi sessizliğinde.
Binalar göğe yükseliyor,
Ama sen yerin dibindesin, görünmez bir gölge gibi.

Kalabalıklar yürürken,
Senin adımların yankılanır boş kaldırımlarda,
Hiçbir bakış durmaz üzerinde,
Hiçbir ses dokunmaz yüreğinin derin acısına.

Işıklar yanar ama san... Devamını Gör

Mert sabah işe giderken kalabalığın arasına karıştı. İnsanlar telaşla yürüyordu, kahkahalar, konuşmalar, araba sesleri birbirine karışıyordu. Ama o bir anda kalabalığın içinde çok tanıdık bir fısıltı duydu. “Mert…” Ses o kadar gerçekti ki irkildi, arkasına döndü. Ama kimse yoktu. Sadece tanımadığı yüzler, aceleyle yürüyen yabancılar… Yine de kalbi ... Devamını Gör

Mert bir gün defteri yanında taşıyordu. Çantasının içinde, kalbinin hemen yanı başında, bir emanet gibi saklıyordu. Gün boyu aklında sadece Zeynep’in yeni yazılarını okumak vardı. Ama iş yerinden eve dönerken kalabalık bir otobüste sıkışıklık arasında çantasının fermuarı hafifçe açıldı. Mert fark etmedi. Otobüsten indiğinde cebinde telefonunu, elin... Devamını Gör

Yağmur, şehrin kaldırımlarına ince ince düşüyordu. İnsanlar şemsiyelerinin altında hızla yürürken, bir sahafın önündeki masada eski bir defter ıslanıyordu.
Deniz, defteri görüp yerden aldı. Kapakta solmuş harflerle tek bir cümle yazıyordu:
“Beni bulan, kendi hikâyesini yazsın.”
O anda garip bir his kapladı içini. Defteri açtığında ilk sayfada ya... Devamını Gör

Daraldı göğsümün taş odaları,
Nefesim geceye sığmaz oldu.
Kelimelerim sustu,
Gözlerimde yorgun bir yağmur uyudu.

Uzun yola çıkacak kadar
Kapanıyor içimdeki kapılar,
Kimseyi almayacak kadar kırık
Kalbimin koltukları.

Yalnızlık…
Bir yük değil artık,
Bir sığınak gibi ağır ağır oturdu omuzlarıma.

Çünkü insan,
En çok kalabalıkta üşür,
... Devamını Gör

Yavuz, defteri eline aldığında parmakları sayfalardaki yıpranmış kenarları usulca yokladı. Her satırın, Ahmet’in nefesinden, gözlerinden ve o günlerin gölgelerinden bir iz taşıdığını biliyordu. Masanın üzerindeki küçük lambayı açtı, odanın loşluğunda kaleminin ince ucu sayfaların üzerinde gezmeye başladı.
“Baban kelimeleri sıradan biri gibi yazmam... Devamını Gör

Gecenin ilerleyen saatlerinde, Eylül yalnız kalmak için göl kıyısına indi. Sessizliğin içindeki dalga sesleri onu çocukluğuna götürüyordu. Yüzünü suya çevirdi, babasının son yürüyüşünü, son bakışını düşündü. Elindeki eski haritaya baktı; bu harita, babasının sakladığı bir not defterinde bulunmuştu. Haritada kasabanın altında yıllar önce yapılmış gi... Devamını Gör

Eylül pencerenin önünde, sabahın gri ışığında göle bakıyordu. Yıllardır peşinden sürüklediği karanlık, artık geride kalmıştı. İbrahim adalete teslim edilmişti. Babasının adı temize çıkarılmış, kasaba nihayet gerçeği öğrenmişti. Ve o, Deniz’le evlenmişti… Mutluluğu hak ettiğine kendini ilk kez bu kadar yakın hissediyordu.
Ama yine de kalbinin bir k... Devamını Gör

Kasabanın sokakları uzun zaman sonra ilk defa neşe doluydu. Eylül ve Deniz’in evlilik hazırlıkları tüm kasabayı sarmıştı. Baharın taze çiçekleri, gölün kenarında kurulan beyaz çadırları süslüyordu.
Ama Eylül, içindeki bir huzursuzluğu bir türlü susturamıyordu. “Baba… senin katilin hâlâ bilinmiyor. Bu düğün mutlu bir başlangıç mı, yoksa geçmişin ... Devamını Gör