Bir duvar var. Bembeyaz, bomboş. Baktıkça gözüm dalıyor. Bıraksalar belki saatlerce bakarım farkında olmadan. Ne düşündüğümü niçin düşündüğümü bilmeden. Belki kaybolan yıllar, belki de yitip giden zaman. Ve durmayan akrep ile yelkovan. Bu böyle olmaz diyerek, duvara bir çivi çakıyorum önce. Minik bir ah çekiyor ilk darbede. Belli ki canı acıdı. Kor... Devamını Gör

Herkesin gözünde güçlü görünmek zorundayım baba…
“Dayanırsın”, “alışırsın”, “zamanla geçer” diyorlar. Kimse bilmiyor ki ben geceleri gizli gizli ağlıyorum. Kimse görmesin diye, kimse üzülmesin diye içime akıtıyorum gözyaşlarımı. Çünkü senin evladın olduğum için güçlü olmam gerektiğini hissediyorum. Ama güçlü olmak sandıkları kadar kolay değil. Baz... Devamını Gör

Biliyor musun baba, en çok söyleyemediğim sözler yakıyor canımı.
Belki küstüğüm günler oldu, belki içine attığım kırgınlıklarım… Belki “nasılsa var, nasılsa hep olacak” diye ertelediğim teşekkürlerim… Şimdi hiçbirini söyleyemiyorum. Dilimde düğümlenmiş cümleler var. Keşke diyerek yaşamak çok ağırmış. Keşke daha çok sarılsaydım, keşke daha çok güls... Devamını Gör

Bazen düşünüyorum baba…
İnsan gerçekten ölünce mi gidiyor? Yoksa unutanlar mı öldürüyor?
Ben seni unutmadım. Unutmayı da hiç istemedim. Çünkü seni unutmak, kendimden bir parçayı söküp atmak gibi geliyor. Sen bensin biraz… Gülüşümde, duruşumda, sabrımda, kırıldığım halde susuşumda sen varsın.
Ama yine de yapamıyorum, kabul edemiyorum bazı şeyleri... Devamını Gör

Bazı günler var ki nefes almak bile ağır geliyor. Sanki dünya dönüyor ama ben olduğum yerde kalıyorum. Herkes bir şeylere yetişiyor, herkesin bir telaşı var ama benim içimde tek bir şey büyüyor: sessizlik… Sen gideli içimde hiç susmayan bir sessizlik var. Gürültüsü yok ama ağırlığı var. Öyle bir ağırlık ki omuzlarım çöküyor, kalbim daralıyor, gözle... Devamını Gör

Ve sonra, mezarlıktan çıkarken fark ettim; aslında buraya sadece bir taşın başına gelmiyordum. Kendimle yüzleşmeye, içimdeki o çocukla konuşmaya geliyordum. Yıllardır büyümeye zorlanan, “güçlü ol” denilen ama içten içe yorulan o küçük kız, babasının yokluğunda bir türlü nereye sığınacağını bilemeyen o parça… Yürürken ayaklarım ağırlaşıyor, sanki he... Devamını Gör

Zaman geçtikçe yokluğunun ağırlığı azalmıyor aslında, sadece ben taşımayı öğreniyorum. İnsan acıyı sırtına yük gibi almıyor bir süre sonra… Onu kalbinin içine yerleştiriyor. Bir parçan oluyor. Sen de benim bir parçam oldun artık baba… Başımı göğsüne yaslayamam belki, ama başımı yüreğimin içine koyduğumda oradasın. Sessiz ama var, görünmez ama hisse... Devamını Gör

Bazen geri dönüp o güne takılıyor aklım. O gün… İçimde tuhaf bir sıkıntıyla uyandığım, havanın olduğundan daha ağır göründüğü, kalbimin sebebini bilmeden daraldığı o gün… İnsan bazı günlerin kader günleri olduğunu sonradan anlıyor. Telefon çaldığında kalbim yerinden fırlayacak gibi olmuştu. Sesler birbirine karışmış, kelimeler anlamını kaybetmişti.... Devamını Gör

Mezarlıkta otururken rüzgâr hafif hafif esiyor. Ağaçların dalları hüzünle sallanıyor sanki. Etraf sessiz ama içimde fırtınalar var. Toprağın üstündeki küçük çiçeklere dokunuyorum. “Üşüyor musun?” diye soruyorum, sanki cevap verecekmişsin gibi. Saçma belki, ama kalbim konuşmak istiyor. Sessizlik bile bana seni hatırlatıyor.
Bir ara gözlerimi kapatı... Devamını Gör

Zamanın akışı bazen sessiz, bazen çığlık gibi… Ama benim için hep aynı noktada duruyor: Senin gittiğin gün. O günden sonra hayat ikiye bölündü aslında… “Sen varken” ve “sen yokken” diye. İnsanın içindeki boşluğu dolduracak hiçbir şey yokmuş meğer. Yaşamak devam ediyor görünse de ruh aynı yerde kalıyor. Ben de o günün kapısında kalmış bir çocuk gibi... Devamını Gör

Hayat bazen insanın kalbine ağır bir yük bırakır, nefes alırken bile varlığını hissettiğin bir boşluk… İşte benim en büyük boşluğum sensin. Zaman geçiyor, takvim yaprakları değişiyor, şehir aynı kalabalıkla yaşamaya devam ediyor ama benim içimdeki sessizlik hiç değişmiyor baba. İnsan büyüdükçe değil, kaybettikleri çoğaldıkça olgunlaşıyormuş. Ben bu... Devamını Gör

Bugün yine babamı düşündüğüm bir gün…
Hayatta insanın elinden tutan bir baba figürü varsa çok şanslıymış, yoksa içi hep eksik kalıyormuş… Ben bunu yaşayarak öğrendim. Güçlü durmayı, susup sabretmeyi, iyilik yapmayı ondan öğrendim. O yüzden ne yaşarsam yaşayayım içimde hep onun izleri var.
Bazı acılar zamanla hafiflemez, sadece alışmayı öğrenirsin... Devamını Gör

Adını her andığımda içimde hem sızı hem sıcaklık aynı anda büyüyor. Yokluğun sessiz ama çok ağır… İnsan babasını kaybedince dünyası eksiliyor, nefesi yarım kalıyor, gülüşünün tonu bile değişiyor. Ben de öyle oldum baba… İçimde hep yarım kalan bir çocuk, hep sana sarılmak isteyen bir evlat var.
Sen gittikten sonra anladım; insanın sırtını dayadığı ... Devamını Gör

Bugün hava tuhaftı… Ne tamamen güneşliydi, ne tamamen karanlık. Sanki gökyüzü bile karar verememişti. Belki de içim gibi… Ne ağlayabiliyor, ne de tamamen susabiliyordu. Rüzgâr hafif hafif esiyor, yapraklar usulca kıpırdıyor, dünya normal akıyordu. Ama benim içimde zaman, o günden beri hep aynı yerde duruyordu.
Yürüdüm.
Sessizce…
Yüreğimde ağır b... Devamını Gör

Sabahın en erken saatleri… Şehrin uykusu henüz tam bitmemiş, sokaklar yeni yeni uyanıyordu. Gökyüzünde solgun bir mavi, ufukta utangaç bir gün doğumu… Ve ben, sanki içimde iki ayrı insan varmış gibi yürüyordum. Biri hâlâ çocuk, biri mecburen büyümüş…
Ayakkabılarım kaldırımla her buluştuğunda içimde bir ses yankılanıyordu:
“Buraya kadar hep babanl... Devamını Gör

O gün sabah uyandığımda ev garip derecede sessizdi. Sessizlik dediğin şey bazen huzur verir insanın kalbine, bazen de içini sıkıştıran bir el gibi boğazına sarılır. O sabahki sessizlik… işte tam da ikincisindendi. Sanki evde biri nefesini tutmuş da hiçbir şeyi ürkütmemek için kıpırdamıyormuş gibi. Perdelerin arasından içeri giren loş ışık bile çeki... Devamını Gör

Sabah perdeden sızan solgun ışık yüzüme vurduğunda uyanmak istemedim. Dünya yeni bir güne başlıyordu ama benim günlerim hep yarım kalıyordu. Gözlerimi açtım, tavana baktım ve zihnimde yine aynı cümle yankılandı:
“Babam olsaydı şimdi ne derdi?”
Yatağın yanındaki küçük komodinin üzerinde duran saatin tik takları evi dolduruyordu. Zaman işini yapıyo... Devamını Gör

Evimizin önünden geçerken adımlarım hep yavaşlıyor. Sanki hafızam beni zorla içeri çekiyor. Kapının metal tokmağına dokunduğumda ellerim bir an titriyor. O kapıdan kaç defa birlikte girdik? Kaç defa kahkahalarla? Kaç defa “yoruldum ama iyiyim” diyerek?
Kapının eşiği…
İşte orada oturduğun gün geliyor gözümün önüne. Ayakkabılarını çıkarıp derin bir... Devamını Gör

Gece şehrin üzerine ağır bir battaniye gibi serilmişti. Sokak lambalarının solgun ışıkları kaldırıma düşüyor, rüzgâr hafifçe dalları sallıyordu. Evin içinde ise derin bir sessizlik vardı. Sanki duvarlar bile nefesini tutmuş bekliyordu. Kalbim göğsümde ağır bir taş gibi duruyordu. Yatağın kenarına oturdum, perdeye çarpan rüzgârın sesini dinledim bir... Devamını Gör

Gece sessizdi. Şehir uyuyordu ama bir kalp uyanıktı. Pencereden içeri sızan rüzgar perdenin ucunu hafifçe sallarken, odanın köşesinde duran boş sandalye dikkatimi çekiyordu. O sandalye eskiden sıradan bir eşyaydı; şimdi ise içinde dünyalar taşıyan bir hatıraydı. Orada hep babam otururdu… Elleri dizlerinde, yüzünde yorgun ama huzurlu bir ifade, her ... Devamını Gör