Bloglardaki Arama Sonuçları Gösteriliyor ↓

Ve en sonunda şunu kabul ettim baba…
Bu özlem bitmeyecek.
Ne zaman geçecek diye beklemeyi bıraktım. Artık sadece bu duyguyla yaşamayı öğreniyorum. Kalbimde senin için açılmış bir oda var ve o odanın kapısı hiçbir zaman kapanmayacak. İçimde hep yaşayacaksın. Belki fiziksel olarak yanımda değilsin ama ruhun, sevgin, kokun, varlığın hep benimle. Sen... Devamını Gör

Bazen bir koku geliyor burnuma, sanki sen oradaymışsın gibi irkiliyorum.
Bazen bir kelime duyuyorum, sesin aklıma geliyor.
Bazen bir anı geliyor gözümün önüne, kalbim paramparça oluyor.
Hatıraların bir film gibi dönüyor zihnimde. Güzel ama acı… Sıcak ama yakıcı… İnsanın sevdiğini hatırlaması bile canını yakar mı? Yakıyor baba… Çünkü o hatıraları... Devamını Gör

Herkesin gözünde güçlü görünmek zorundayım baba…
“Dayanırsın”, “alışırsın”, “zamanla geçer” diyorlar. Kimse bilmiyor ki ben geceleri gizli gizli ağlıyorum. Kimse görmesin diye, kimse üzülmesin diye içime akıtıyorum gözyaşlarımı. Çünkü senin evladın olduğum için güçlü olmam gerektiğini hissediyorum. Ama güçlü olmak sandıkları kadar kolay değil. Baz... Devamını Gör

Bazen bağırmak istiyorum baba…
Gökyüzüne, toprağa, kadere… “Neden?” diye sormak istiyorum.
Neden erken? Neden yarım? Neden böyle acımasız?
Ama hiçbir cevap gelmiyor.
Sadece sessizlik…
Sadece içimde büyüyen bir çığlık…
Sen gidince içimde kocaman bir boşluk oluştu. Doldurmaya çalışsam da dolmuyor. Herkes “zaman geçer” diyor ama bilmiyorlar; zam... Devamını Gör

Baba…
İnsan büyüdükçe çocukluğunu kaybedermiş ya, ben sen gidince anladım. Sanki bir anda bütün dünyayla baş başa kaldım. En büyük dayanağımın yokluğuyla yüzleşmek zorunda kaldım. Sokaklardan geçerken her köşede seni gördüm, her kalabalığın içinde yokluğunu hissettim. İnsan babasını kaybedince sadece sevdiğini değil, güvenini de kaybediyormuş. Ben... Devamını Gör

Bazen düşünüyorum baba…
İnsan gerçekten ölünce mi gidiyor? Yoksa unutanlar mı öldürüyor?
Ben seni unutmadım. Unutmayı da hiç istemedim. Çünkü seni unutmak, kendimden bir parçayı söküp atmak gibi geliyor. Sen bensin biraz… Gülüşümde, duruşumda, sabrımda, kırıldığım halde susuşumda sen varsın.
Ama yine de yapamıyorum, kabul edemiyorum bazı şeyleri... Devamını Gör

Hayat bazen insanın yüzüne tokat gibi çarpıyor baba… Sen gidince öğrendim bunu. Bir gün var, bir gün yok. Bir dakika nefes alan biri, diğer dakika hatıra oluyor. İnsan anlamıyor, insan kabullenemiyor. “Olmaz” diyor, “mümkün değil”, “daha erken”… Ama ölüm kimsenin erkenine, zamanına bakmıyor. Söyleyemediğimiz sözler, yarım bıraktığımız sarılmalar, e... Devamını Gör

Bazen geceler daha ağır oluyor baba… İnsan gündüz kalabalığın içinde biraz oyalanıyor, biraz unutmuş gibi yapıyor ama gece olunca herkes kendi acısıyla baş başa kalıyor. Işıklar sönüyor, sesler susuyor ve içimdeki fırtına başlıyor. Biliyor musun, en çok gece eksik kalıyorsun. Sanki herkes evine dönüyor, sevdiklerine kavuşuyor, ama ben senin olmadığ... Devamını Gör

Ve sonra, mezarlıktan çıkarken fark ettim; aslında buraya sadece bir taşın başına gelmiyordum. Kendimle yüzleşmeye, içimdeki o çocukla konuşmaya geliyordum. Yıllardır büyümeye zorlanan, “güçlü ol” denilen ama içten içe yorulan o küçük kız, babasının yokluğunda bir türlü nereye sığınacağını bilemeyen o parça… Yürürken ayaklarım ağırlaşıyor, sanki he... Devamını Gör

Mezarlıkta otururken rüzgâr hafif hafif esiyor. Ağaçların dalları hüzünle sallanıyor sanki. Etraf sessiz ama içimde fırtınalar var. Toprağın üstündeki küçük çiçeklere dokunuyorum. “Üşüyor musun?” diye soruyorum, sanki cevap verecekmişsin gibi. Saçma belki, ama kalbim konuşmak istiyor. Sessizlik bile bana seni hatırlatıyor.
Bir ara gözlerimi kapatı... Devamını Gör

Zamanın akışı bazen sessiz, bazen çığlık gibi… Ama benim için hep aynı noktada duruyor: Senin gittiğin gün. O günden sonra hayat ikiye bölündü aslında… “Sen varken” ve “sen yokken” diye. İnsanın içindeki boşluğu dolduracak hiçbir şey yokmuş meğer. Yaşamak devam ediyor görünse de ruh aynı yerde kalıyor. Ben de o günün kapısında kalmış bir çocuk gibi... Devamını Gör

Hayat bazen insanın kalbine ağır bir yük bırakır, nefes alırken bile varlığını hissettiğin bir boşluk… İşte benim en büyük boşluğum sensin. Zaman geçiyor, takvim yaprakları değişiyor, şehir aynı kalabalıkla yaşamaya devam ediyor ama benim içimdeki sessizlik hiç değişmiyor baba. İnsan büyüdükçe değil, kaybettikleri çoğaldıkça olgunlaşıyormuş. Ben bu... Devamını Gör

Bugün hava tuhaftı… Ne tamamen güneşliydi, ne tamamen karanlık. Sanki gökyüzü bile karar verememişti. Belki de içim gibi… Ne ağlayabiliyor, ne de tamamen susabiliyordu. Rüzgâr hafif hafif esiyor, yapraklar usulca kıpırdıyor, dünya normal akıyordu. Ama benim içimde zaman, o günden beri hep aynı yerde duruyordu.
Yürüdüm.
Sessizce…
Yüreğimde ağır b... Devamını Gör

O gün sabah uyandığımda ev garip derecede sessizdi. Sessizlik dediğin şey bazen huzur verir insanın kalbine, bazen de içini sıkıştıran bir el gibi boğazına sarılır. O sabahki sessizlik… işte tam da ikincisindendi. Sanki evde biri nefesini tutmuş da hiçbir şeyi ürkütmemek için kıpırdamıyormuş gibi. Perdelerin arasından içeri giren loş ışık bile çeki... Devamını Gör

Akşam oldu. Gün bitti. Işıklar yandı, sesler çekildi, şehir yoruldu. Ben yine o koltuğun ucuna oturdum. Yorgunluğum bedenden değil, ruhtandı. Gün boyu güçlü duruyorum, kimse görmesin diye. Ama gece olunca kalbim maskesini çıkarıyor.
Masada eski bir fotoğraf duruyor. Sen varsın, ben varım… Yan yana gülüyoruz. O gülüşü izlerken fark ettim: Fotoğrafl... Devamını Gör

Evimizin önünden geçerken adımlarım hep yavaşlıyor. Sanki hafızam beni zorla içeri çekiyor. Kapının metal tokmağına dokunduğumda ellerim bir an titriyor. O kapıdan kaç defa birlikte girdik? Kaç defa kahkahalarla? Kaç defa “yoruldum ama iyiyim” diyerek?
Kapının eşiği…
İşte orada oturduğun gün geliyor gözümün önüne. Ayakkabılarını çıkarıp derin bir... Devamını Gör

Gece, odanın duvarlarına çarpıp geri dönen yumuşak bir sessizlikle doluydu. Saat ilerliyordu ama uyku yine kapımı çalmıyordu. Gözlerim tavanda, düşüncelerim uzaklarda bir yerde seni arıyordu baba. Bir insanın yokluğu bu kadar mı varlık gibi hissedilir? Birinin gitmesi bu kadar mı kalbine yerleşir?
Dolabın kapağını açtım. En üst rafta duruyordu o e... Devamını Gör

Gece şehrin üzerine ağır bir battaniye gibi serilmişti. Sokak lambalarının solgun ışıkları kaldırıma düşüyor, rüzgâr hafifçe dalları sallıyordu. Evin içinde ise derin bir sessizlik vardı. Sanki duvarlar bile nefesini tutmuş bekliyordu. Kalbim göğsümde ağır bir taş gibi duruyordu. Yatağın kenarına oturdum, perdeye çarpan rüzgârın sesini dinledim bir... Devamını Gör

Bir masal var içimde, yarısı anlatıldı, yarısı yarım kaldı. Masalın kahramanı pelerin takmıyor, uçmuyor, sihir bilmiyor… Ama bir bakışıyla dünyayı güvenli kılabiliyor. O kahramanın adı: baba.
Sen gittiğinden beri hayatın dili değişti baba. Kelimeler daha ağır, geceler daha uzun, sessizlik daha anlamlı. İnsan kaybettikten sonra anlıyormuş kıymeti d... Devamını Gör

Gece sessizdi. Şehir uyuyordu ama bir kalp uyanıktı. Pencereden içeri sızan rüzgar perdenin ucunu hafifçe sallarken, odanın köşesinde duran boş sandalye dikkatimi çekiyordu. O sandalye eskiden sıradan bir eşyaydı; şimdi ise içinde dünyalar taşıyan bir hatıraydı. Orada hep babam otururdu… Elleri dizlerinde, yüzünde yorgun ama huzurlu bir ifade, her ... Devamını Gör