Aslı öğretmenim, biliyorum; bu satırlarımı okuyunca belki duygulanacaksınız, belki bana “Bu kadarını beklemezdim” diyerek hafifçe kızacaksınız, belki de gurur duyacaksınız… Bilmiyorum. Ama bir öğrenciden öğretmenine verilebilecek en özel ve anlamlı hediye belki de budur: Kalpten gelen, düşünülmüş, emek verilmiş bir satır, bir kelime, bir kitap…
... Devamını Gör

Aslı öğretmenim…
Bazen insan dönüp arkasına bakınca anlıyor aslında kimlerin onun hayatını değiştirdiğini…
Ben de bugün neye sahipsem, neyi başardıysam, nerede dimdik duruyorsam… biliyorum ki hepsinin kökünde siz varsınız.
Mezun olduktan sonra işe başladım…
Okula girdim…
O sınıfa ilk adımımı attığım an var ya, içimde o eski heyecan, o eski Ş... Devamını Gör

Bazen insanın içi istemediği bir sızıyla dolar. Ne tam bir acı ne de farklı bir duygu sadece boşluk kocaman bir boşluk. İçimde ''bir şey eksik'' hissi gibi. İşte ben o eksikliği, sevmek isteyişimin en derin yerinde hissediyorum. Sevmek istiyorum. Sevmek ve sevilmek. Sonunun ne olacağını düşünmeden, kalbimi saklamadan, hevesimi yarım bırakmadan, içi... Devamını Gör

tabağımda kalan son havuç tanesi

Ali, annesi ve babası ile birlikte akşam yemeği yemek için masaya geldi. Sandalyesine oturduktan sonra merakla annesine;

- Anneciğim bu akşam ne yemek yaptın?
diye sordu.
Annesi ise;

- Bu akşam sana harika ve faydalı bir sebze çorbası yaptım dedi.

Ali’nin bu cevap hoşuna gitmemişti. Üzüldüğü dudakl... Devamını Gör

Sabah çalar saat değil, bir idam habercisidir kulağına. Göz kapakları, günün ağırlığını daha ilk anda hissetmenin isyanıyla açılır. Yatak, bir ceza koltuğuna dönüşmüştür artık. İçinde, bir makineyi andıran kalbiyle, otomatik hareketlerle giyinir. Giyinmek de ne kelime? O, ruhunu askıya alıp, bedenini bir üniformaya sokmaktadır.

Yola koyulur. A... Devamını Gör

İnsanın içindeki beklentiyi bitirmek,
Bir kapıyı sessizce kapatmaktır aslında,
Ne "git" denir ne "kal",
Sadece susulur...
Ve o suskunlukta bir ömür kalır insan.

Bir zamanlar umutla bakılan her şey,
Artık yalnızca bir manzara olur,
Ne heyecan kalır ne de kırgınlık,
Sadece kabulleniş…
Yorgun bir kalbin son sığınağı gibi... Devamını Gör

Yeryüzüne çıkarılmak için hazır bekliyordu. Çok değerli ve kıymetliydi. çevresinde ona benzeyen yüzlercesi vardı. Diğerlerine nazaran daha keskin hatları onu farklı kılıyordu. kristalize parlaklığı ise göz kamaştırıyordu. Bir gün madencinin biri geldi yanıbaşına kadar. Kasketindeki fener tüm çevresini aydınlatıyordu. İşçinin uzun uğraşları sonucu i... Devamını Gör

Hadi bir kahve içelim,
Köpüğünde düşlerimizi bırakalım,
Zaman ağır aksak ilerlesin,
Ama biz, hep umutla dolalım.

Sen anlatırken sessizliğin dilini,
Ben dinlerim yüreğimle,
Kelimeler yetmese de hislerimiz,
Her fincanda bir dünya kurar bize.

Kırk yıllık bir gelecek kuralım,
Taş taş üstüne sevgi dizelim,
Ne fırtınalar ne de yalnızlık
Bu... Devamını Gör

Kulenin duvarları paramparça olurken dört gölge suret, kızların karşısında belirdi. Her biri tıpkı onların yüzüydü ama gözleri simsiyah, ifadeleri soğuk ve acımasızdı.
Zeynep’in gölgesi öne çıktı. Gözleri öfkeyle yanıyor, dudakları alaycı bir gülümseme taşıyordu.
— Sen cesur olduğunu sanıyorsun, ama aslında öfkenin kölesisin. Her adımın intikam i... Devamını Gör

Tapınaktaki ışık hüzmesinin içinde, dördü birbirine sıkıca tutunmuştu. Harita parçaları, defter ve taş, hepsi birlikte parlıyordu. Şeyma Nur, taş tablete dokunduğunda eski yazıtlar yavaşça okunaklı hâle geldi:
“Dört kalp birleşirse, hazinenin gerçek gücü açığa çıkar.”
Sefa Nur, derin bir nefes aldı:
— Yani… biz dört kişiyiz. Birleşmezsek kimse a... Devamını Gör

Dört kız, küçüklükten beri ayrılmaz bir dostluğun halkalarıydı: Şeyma Nur , Beyza Nur , Sefa Nur ve Emine. Hepsi farklı karakterlere sahipti ama bu farklılıklar onları birbirine daha da sıkı bağlamıştı. Sefa Nur, grubun lideri gibiydi; gözü pek, biraz da asi ruhluydu. Şeyma Nur daha sakin, düşünceli, kitaplara sığınan bir yapısı vardı. Beyza Nur ... Devamını Gör

Sahne kurulmuştur. Dekorlar parlaktır, kürsüler pırıl pırıl, mikrofonlar ışıl ışıl. Protokolde insan hakları savunucuları, barış elçileri, evrensel değerlerin muhafızları oturmaktadır. Hepsi rolünü iyi bilen oyunculardır. Perde kalkar ve “insanlık” oyunu başlar.
Sahnenin bir köşesinde, unutulmaya mahkûm edilmiş bir toprak parçasında çocuklar ö... Devamını Gör

Bazen sohbet ediyorum. Halini hatrını soruyorum bu küçük kızın. Aynı hizaya gelmek için eğilmiyorum sadece artık. Ama ne hissettiklerini anlatmaya çalıştıklarını çok iyi biliyorum. Karanlıktan korktuğunda, korkma ben buradayım diyorum. Gülümsüyor ağız dolusu. Yanağında bitmesin diye tuttuğu şek... Devamını Gör

Mert sabah işe giderken kalabalığın arasına karıştı. İnsanlar telaşla yürüyordu, kahkahalar, konuşmalar, araba sesleri birbirine karışıyordu. Ama o bir anda kalabalığın içinde çok tanıdık bir fısıltı duydu. “Mert…” Ses o kadar gerçekti ki irkildi, arkasına döndü. Ama kimse yoktu. Sadece tanımadığı yüzler, aceleyle yürüyen yabancılar… Yine de kalbi ... Devamını Gör

Mert bir gün defteri yanında taşıyordu. Çantasının içinde, kalbinin hemen yanı başında, bir emanet gibi saklıyordu. Gün boyu aklında sadece Zeynep’in yeni yazılarını okumak vardı. Ama iş yerinden eve dönerken kalabalık bir otobüste sıkışıklık arasında çantasının fermuarı hafifçe açıldı. Mert fark etmedi. Otobüsten indiğinde cebinde telefonunu, elin... Devamını Gör

Yağmur, şehrin kaldırımlarına ince ince düşüyordu. İnsanlar şemsiyelerinin altında hızla yürürken, bir sahafın önündeki masada eski bir defter ıslanıyordu.
Deniz, defteri görüp yerden aldı. Kapakta solmuş harflerle tek bir cümle yazıyordu:
“Beni bulan, kendi hikâyesini yazsın.”
O anda garip bir his kapladı içini. Defteri açtığında ilk sayfada ya... Devamını Gör

Ponçik kurabiye

Bezelere ayrılan ve yan yana duran küçük hamur taneleri bir tepsiye dizilmişti. Minik elli tombul parmaklı şefin, kendilerine şekil vermesini heyecanla bekliyorlardı.

Minik şef hafif unladığı tombul elleriyle sonunda tepsiye yaklaştı.
Bezelerden birincisinin adını ponçik, ikincisinin adını topçik, üçüncüsünün adını pofud... Devamını Gör

İnsanların konuşurken aslında ne söylediklerini artık daha rahat anlayabiliyorum. Önceden safiyane dinleyip inandığım cümleler, yerini artık inanmış, yani kaba tabirle yutmuş gibi yapan mimiklere bıraktı. Çok fazla kaçırılan göz kadar çok fazla temas kuran gözlerde aldatıcıdır. Nasıl söylediğinden ziyade, ne söylediğine odaklıdır. Beynine sürekli, ... Devamını Gör

Makbule ablam, sen hayatımda her zaman bir ışık oldun. Zorluklar, sıkıntılar, engeller seni yıldıramadı; aksine, her defasında daha da güçlendin. O güzel neşen, yaşam sevincin, insanlara olan sıcaklığın, her zaman çevrendeki herkese umut verdi. Yanında olmak, yorgun ruhlar için bir sığınak oldu. Sen, sadece bir abla değil, aynı zamanda yaşama sevin... Devamını Gör

Alice, dedesi ile yürüyüş yaparken Bir de ne görsün.! Gökyüzü masmavi beyaz bulutlar ise dev pamuk şekerler gibi duruyordu. İlk defa bu kadar büyük bulutlar gördüğü için gözleri şaşkınlıktan kocaman oldu.

İştahı bir kek gibi kabardı. Ağzı ise sanki pamuk şekerin tadını almış gibi sulandı.
Ve daha fazla dayanamadı. Elini gökyüzüne doğru uzattı... Devamını Gör