Rabbim,
kendimi Sana şikâyet etmeye geldim.
Dilime dolanan sözlerden değil, kalbimde biriken suskunluklardan geldim.
Anlatamadıklarımı bilen Sensin; gecelerin içime çöken ağırlığını, gülüşlerimin ardına sakladığım yorgunluğu en iyi Sen görürsün.

Rabbim,
ben kendimden yoruldum.
Sabret dedikçe içimde taşan sızıdan, güçlü görünmeye çalıştıkça ... Devamını Gör

Gökyüzüne her baktığımda bir dua yükseliyor içimden.
“Allah’ım onu güzel yerde tut…”
Çünkü sen dünyada çok yoruldun baba. Çok çabaladın, çok mücadele ettin. Hayatın yükünü ömrün boyunca sırtında taşıdın. Belki bu yüzden kalbim acısa da bir yanım huzur bulmanı istiyor. Ama kabul etmesi zor olan şey şu; ben sensiz yapamıyorum. Dualarım senin için, ... Devamını Gör

Zaman geçtikçe yokluğunun ağırlığı azalmıyor aslında, sadece ben taşımayı öğreniyorum. İnsan acıyı sırtına yük gibi almıyor bir süre sonra… Onu kalbinin içine yerleştiriyor. Bir parçan oluyor. Sen de benim bir parçam oldun artık baba… Başımı göğsüne yaslayamam belki, ama başımı yüreğimin içine koyduğumda oradasın. Sessiz ama var, görünmez ama hisse... Devamını Gör

Mezarlıkta otururken rüzgâr hafif hafif esiyor. Ağaçların dalları hüzünle sallanıyor sanki. Etraf sessiz ama içimde fırtınalar var. Toprağın üstündeki küçük çiçeklere dokunuyorum. “Üşüyor musun?” diye soruyorum, sanki cevap verecekmişsin gibi. Saçma belki, ama kalbim konuşmak istiyor. Sessizlik bile bana seni hatırlatıyor.
Bir ara gözlerimi kapatı... Devamını Gör

Zamanın akışı bazen sessiz, bazen çığlık gibi… Ama benim için hep aynı noktada duruyor: Senin gittiğin gün. O günden sonra hayat ikiye bölündü aslında… “Sen varken” ve “sen yokken” diye. İnsanın içindeki boşluğu dolduracak hiçbir şey yokmuş meğer. Yaşamak devam ediyor görünse de ruh aynı yerde kalıyor. Ben de o günün kapısında kalmış bir çocuk gibi... Devamını Gör

Bugün hava tuhaftı… Ne tamamen güneşliydi, ne tamamen karanlık. Sanki gökyüzü bile karar verememişti. Belki de içim gibi… Ne ağlayabiliyor, ne de tamamen susabiliyordu. Rüzgâr hafif hafif esiyor, yapraklar usulca kıpırdıyor, dünya normal akıyordu. Ama benim içimde zaman, o günden beri hep aynı yerde duruyordu.
Yürüdüm.
Sessizce…
Yüreğimde ağır b... Devamını Gör

Sabahın en erken saatleri… Şehrin uykusu henüz tam bitmemiş, sokaklar yeni yeni uyanıyordu. Gökyüzünde solgun bir mavi, ufukta utangaç bir gün doğumu… Ve ben, sanki içimde iki ayrı insan varmış gibi yürüyordum. Biri hâlâ çocuk, biri mecburen büyümüş…
Ayakkabılarım kaldırımla her buluştuğunda içimde bir ses yankılanıyordu:
“Buraya kadar hep babanl... Devamını Gör

O gün sabah uyandığımda ev garip derecede sessizdi. Sessizlik dediğin şey bazen huzur verir insanın kalbine, bazen de içini sıkıştıran bir el gibi boğazına sarılır. O sabahki sessizlik… işte tam da ikincisindendi. Sanki evde biri nefesini tutmuş da hiçbir şeyi ürkütmemek için kıpırdamıyormuş gibi. Perdelerin arasından içeri giren loş ışık bile çeki... Devamını Gör

Gece, odanın duvarlarına çarpıp geri dönen yumuşak bir sessizlikle doluydu. Saat ilerliyordu ama uyku yine kapımı çalmıyordu. Gözlerim tavanda, düşüncelerim uzaklarda bir yerde seni arıyordu baba. Bir insanın yokluğu bu kadar mı varlık gibi hissedilir? Birinin gitmesi bu kadar mı kalbine yerleşir?
Dolabın kapağını açtım. En üst rafta duruyordu o e... Devamını Gör

Gece şehrin üzerine ağır bir battaniye gibi serilmişti. Sokak lambalarının solgun ışıkları kaldırıma düşüyor, rüzgâr hafifçe dalları sallıyordu. Evin içinde ise derin bir sessizlik vardı. Sanki duvarlar bile nefesini tutmuş bekliyordu. Kalbim göğsümde ağır bir taş gibi duruyordu. Yatağın kenarına oturdum, perdeye çarpan rüzgârın sesini dinledim bir... Devamını Gör

Gece sessizdi. Şehir uyuyordu ama bir kalp uyanıktı. Pencereden içeri sızan rüzgar perdenin ucunu hafifçe sallarken, odanın köşesinde duran boş sandalye dikkatimi çekiyordu. O sandalye eskiden sıradan bir eşyaydı; şimdi ise içinde dünyalar taşıyan bir hatıraydı. Orada hep babam otururdu… Elleri dizlerinde, yüzünde yorgun ama huzurlu bir ifade, her ... Devamını Gör

Bazen hayal kuruyorum baba…
Eğer hayat bana bir mucize verse ve seni bir günlüğüne geri getirse… O bir günün her saniyesini kalbime kazırdım. Sabah seni uyandırmaya kıyamazdım. Sadece bakardım yüzüne. “Baba iyi ki varsın” derdim belki sessizce.
Birlikte otururduk belki. Sen anlatırdın, ben dinlerdim. Belki susardık ama içimiz dolu dolu olurdu. Sa... Devamını Gör

Bazen düşünüyorum… Eğer hayat bir kitap olsaydı, benim en güzel sayfam sen olurdun. En dokunduğum yer sen, en gurur duyduğum yer sen… Ama kader dediğimiz şey bazen insanın en sevdiğini alıp kalbine koyuyormuş. Sen gittin ama kalbimde büyüdün baba. Yokluğunla değil, varlığının bıraktığı izle…
Ben hâlâ seni anlatırken gözlerim doluyorsa, bu acıdan d... Devamını Gör

Düşünüyorum bazen baba…
Eğer bir günlüğüne geri gelebilseydin…
Sadece bir gün…
Saatleri sayardım, saniyeleri bile kıymet bilirdim.
Sabah erkenden kalkardım. Yanında otururdum. Kahveni karıştırmanı izlerdim. O kahveden bir yudum almak dünyanın en değerli şeyi olurdu benim için. Sen bir şey anlatırdın belki, ben ise sadece sesini dinlerdim. Çünkü... Devamını Gör

Baba…
İnsan büyüdükçe hayat kolaylaşacak sanıyormuş. Meğer insan büyüdükçe yalnızlığı büyüyormuş, yükleri ağırlaşıyormuş. Ben sen gittikten sonra büyüdüm baba… Ama bildiğin gibi değil. Yaş aldım belki ama içimde hep yarım kalmış bir çocuk taşıyorum. O çocuk her gün elini arıyor. Çünkü sen varken dünya korkutucu değildi. Sokaklar ürkütücü değildi. ... Devamını Gör

Bazen çekmeceleri gereksiz yere açıp kapatıyorum. Sanki o ses, o ayak sesi, o “kızım” diye başlayan nefes hâlâ evin içinde dolaşıyor da ben yakalayacakmışım gibi… Bir çekmeceyi kapatıyorum, sanki gidişin kapanacak. Bir fotoğrafı elime alıyorum, sanki gelişin geri dönecek. Ama dünya böyle değil, baba. Dünya, bazı şeyleri geri vermiyor… İnsan zamanla... Devamını Gör

O gün hava çok sıradan başlamıştı. Gökyüzü her zamanki maviliğinde, sokaklar her zamanki telaşında, insanlar yine aceleyle bir yerlere yetişiyordu. Ama farkında değildim…
O gün benim dünyamda sıradan olan hiçbir şey kalmayacaktı.
Evden çıkmadan önce aynaya bakmıştım. Saçlarımı düzeltirken, içimde sebepsiz bir sıkıntı vardı. “Sebepsiz” dediğim o d... Devamını Gör

Bu satırları sana yazarken elim titriyor. Çünkü seninle konuşmak artık sadece içimde oluyor, dudaklarım değil kalbim konuşuyor. Oysa ben seninle konuşmayı hep çok severdim. Sesinin sakinliğini, kelimelerinin sıcaklığını, susarken bile anlattığın şeyleri… Şimdi hepsi hatıra, hepsi kalbimin bir köşesinde yaşayan koca bir dünya…
Sen gittin gidelim ba... Devamını Gör

Baba…
Ne zaman adını içimden geçirsem, kalbimin tam ortasında bir sızı beliriyor. Ne tam acı, ne tam huzur… İkisi arası bir yer. Çünkü seni hatırlamak hem canımı yakıyor hem de içimi ısıtıyor.
Sen varken dünya daha kolaydı. Bir sorun olduğunda önce seni düşünürdüm; “Babam olsa ne derdi?” diye… Şimdi yine düşünüyorum ama cevaplarını kalbimden duyu... Devamını Gör

Çocukken en güvenli yerim onun omuzlarıydı. Dünya ne kadar kalabalık, hayat ne kadar yorucu olursa olsun; babam yanımdayken hiçbir şeyden korkmazdım. Onun sesinde bir güç, bakışlarında bir huzur, ellerinde ise dünyayı susturan bir güven vardı.
“Düşersen kalkarsın kızım, yeter ki vazgeçme.” derdi her seferinde. Belki o zamanlar anlamıyordum; ama şi... Devamını Gör