Sokakta, kahvede, iş yerinde… Hep aynı cümleleri duyuyorsun:
“Uyanık adam.”
“Helal olsun, nasıl da halletmiş.”
“Adam işini biliyor.”
Sanki ahlaksızlık değil, bir başarı hikâyesi anlatılıyor. Sanki birini kandırmak, bir boşluğu fırsata çevirmek, birilerini ezip sıyrılmak, zekânın kanıtıymış ... Devamını Gör

Ölüm bulaşıcı değil,
Ama herkesin sırası var.
Bir nefes eksilince,
Bir başka ciğer yanar.

Toprak kimseyi ayırmaz,
Taş herkesin adını unutur.
Bir çiçek çıkar mezar taşından,
Rengi hayattan, kokusu yokluktan olur.

Korkma, ölüm seni çağırmaz,
Zaman geldiğinde kendin gidersin.
Ne erken, ne geç tam vaktinde,
Kendi adımın yankısıyla sessiz... Devamını Gör

Ferruh Ağa oğlu gibi sevdiği Ertuğrul ve arkadaşlarının dün akşam yaptığı olayı duyunca pek keyiflendi ve hemen önünde bulunan kahvesinden bir yudum aldı sonra ahşap evin yeşilliklere açılan penceresinden uzaklara daldı..Ferruh Ağa Halime hatunla tanıştığında yirmi yaşındaydı ve askerliği Balkan dağlarında devam ediyordu ve kısa bir süre sonra D... Devamını Gör

Hadi bir kahve içelim,
Köpüğünde düşlerimizi bırakalım,
Zaman ağır aksak ilerlesin,
Ama biz, hep umutla dolalım.

Sen anlatırken sessizliğin dilini,
Ben dinlerim yüreğimle,
Kelimeler yetmese de hislerimiz,
Her fincanda bir dünya kurar bize.

Kırk yıllık bir gelecek kuralım,
Taş taş üstüne sevgi dizelim,
Ne fırtınalar ne de yalnızlık
Bu... Devamını Gör

beynim fincanda titriyorken
zamanı içiyorum
biraz zaman ver bana n'olur
bomboş bir fincan var sehpanın masaların içinde
komidinlerin gardrobun buzdolabı üstünde
biraz zaman verin
babamı dinlemem annemi duymam için
bu kahve fincanı bomboş
n'olur biraz dur zaman ver bana
yaş tuzlu birşeylerden damlatıyım içine n'olur
anneme söyleyin
... Devamını Gör

Taş duvarların dili vardır, susmaz,
Her gölgesinde bir efsane gizlidir.
Mardin, gök kubbenin altındaki sırdaş,
Toprağında tarih ve inanç izlidir.

Minareler göğe mızrak gibi yükselir,
Çan sesleri ezanla yan yana çağlar.
Bir duanın, bir şarkının kardeşidir,
Mardin’de gökyüzü herkese bağlar.

Mezopotamya’ya nazır taş konaklarda,
Her taş, b... Devamını Gör

Bir gün, son kez uyanacaksın,
Ve haberin bile olmayacak.
Son defa bakacaksın aynaya,
Kendi gözlerini tanıyamadan.

İnsana kaç kaldı?
Bir nefes mi, bir kalp çarpıntısı mı?
Yoksa suskun toprağın
Çiğnenmeyen sabrı mı?

Dünya, ardında eğlenmeye devam edecek,
Sen susarken, saatler gülecek.
Bir çocuğun kahkahası,
Senin yokluğunu bile bilmeye... Devamını Gör

Mert’in hayatı yıllardır aynı ritimde akıyordu. İşe gidip geliyor, eve dönüyor, akşamları sessizlikte kendini dinliyordu. Ama artık kalbinin içinde yeni bir merak vardı: “Acaba Zeynep gerçekten var mı? Eğer varsa, bir gün onunla karşılaşabilir miyim?” Bu düşünce ilk zamanlar onu korkutuyordu. Çünkü yüzünü hiç görmeden sevmişti. Ama zaman geçtikçe k... Devamını Gör

Mert sabah işe giderken kalabalığın arasına karıştı. İnsanlar telaşla yürüyordu, kahkahalar, konuşmalar, araba sesleri birbirine karışıyordu. Ama o bir anda kalabalığın içinde çok tanıdık bir fısıltı duydu. “Mert…” Ses o kadar gerçekti ki irkildi, arkasına döndü. Ama kimse yoktu. Sadece tanımadığı yüzler, aceleyle yürüyen yabancılar… Yine de kalbi ... Devamını Gör

Mert bir gün defteri yanında taşıyordu. Çantasının içinde, kalbinin hemen yanı başında, bir emanet gibi saklıyordu. Gün boyu aklında sadece Zeynep’in yeni yazılarını okumak vardı. Ama iş yerinden eve dönerken kalabalık bir otobüste sıkışıklık arasında çantasının fermuarı hafifçe açıldı. Mert fark etmedi. Otobüsten indiğinde cebinde telefonunu, elin... Devamını Gör

Onsuz geçmiş bir gün…
Güneş doğdu ama ışığı eksik kaldı,
Rüzgar esti ama içimde boşluk vardı.
Kuşlar ötmeye başladı, ama sesi bile yalnızlığımı bozamadı,
Her nefeste, her bakışta, seni aradım, ama yoktun.

Sokaklar sessiz, yollar uzun geldi,
Adımlarım boşlukta yankılandı.
Bir kahve içtim, senin yanında değilken,
Tadı gitmiş, anlamı eksik k... Devamını Gör

Yavuz, defteri eline aldığında parmakları sayfalardaki yıpranmış kenarları usulca yokladı. Her satırın, Ahmet’in nefesinden, gözlerinden ve o günlerin gölgelerinden bir iz taşıdığını biliyordu. Masanın üzerindeki küçük lambayı açtı, odanın loşluğunda kaleminin ince ucu sayfaların üzerinde gezmeye başladı.
“Baban kelimeleri sıradan biri gibi yazmam... Devamını Gör

Gece yarısı şehrin üstüne çöken sessizlik, Eylül’ün zihninde yankılanan fırtınayı bastıramıyordu. Deniz çoktan uykuya dalmış, nefes alışları düzenli bir ritme girmişti. Ama Eylül, yatakta sırt üstü yatarken tavana kilitlenmiş gözlerle bekliyordu.
Bir şey eksikti. İbrahim’in yakalanması, yıllardır taşıdığı yükün hafiflemesine yetmemişti. İçinde hâl... Devamını Gör

Gecenin karanlığı, kasabanın üzerine ağır bir örtü gibi serilmişti. Sessizlik derindi ama huzurlu değildi; bir fısıltı gibi kulağa çarpan geçmişin izleri hâlâ yankılanıyordu Eylül’ün içinde. Evlenmişti, yeni bir hayata başlamıştı ama içinde taşıdığı boşluk, hiçbir yüzüğün tamamlayamayacağı kadar büyüktü.
O gece Deniz uyurken, Eylül verandaya çıktı... Devamını Gör

Eylül pencerenin önünde, sabahın gri ışığında göle bakıyordu. Yıllardır peşinden sürüklediği karanlık, artık geride kalmıştı. İbrahim adalete teslim edilmişti. Babasının adı temize çıkarılmış, kasaba nihayet gerçeği öğrenmişti. Ve o, Deniz’le evlenmişti… Mutluluğu hak ettiğine kendini ilk kez bu kadar yakın hissediyordu.
Ama yine de kalbinin bir k... Devamını Gör

Kasabanın sokakları uzun zaman sonra ilk defa neşe doluydu. Eylül ve Deniz’in evlilik hazırlıkları tüm kasabayı sarmıştı. Baharın taze çiçekleri, gölün kenarında kurulan beyaz çadırları süslüyordu.
Ama Eylül, içindeki bir huzursuzluğu bir türlü susturamıyordu. “Baba… senin katilin hâlâ bilinmiyor. Bu düğün mutlu bir başlangıç mı, yoksa geçmişin ... Devamını Gör

Kasabaya dönüşlerinden birkaç hafta geçmişti. Göl, her zamankinden daha sessizdi. Sabah sisleri suyun üzerinden ağır ağır yükseliyor, Eylül’ün içindeki huzursuzluğu aynen yansıtıyordu.
Deniz, göl kenarında ona kahve uzatırken gülümsedi:
“Artık hiçbir şey seni korkutamaz, Eylül.”
Eylül yudum aldı ve göle baktı:
“Beni korkutan göl değil, içimde... Devamını Gör

Nord garında peron 3,
Saat 04:27...
Tren gecikti,
Tıpkı mutluluğumuz gibi.

Bavullarımızda taşıdık:
- İstanbul'un ıslak hüznü
- Mislina'nın bitmeyen "Anne?" sorusu
- Ve bir avuç kara toprak
(Memleketin son hatırası)

Pe Bulevardul Magheru,
Karla örtülü banklarda
Türk kahvesi içerken donduk.
Rüzgâr uluyor:
... Devamını Gör

Galata Köprüsü'nde
Balık ekmek yerken ağladık.
Vapur düdükleri
Memleket hasretini çalıyor
Körfezin kulaklarında!

Bir bavul dolusu hayal:
- Yanık kahve kokulu ev kirası
- Mislina'nın ilk dişi
- Katlanmamış mektuplar...
Hepsi bir sandıkta çürüyor
Sirkeci'deki emanetçide.

Geceleri Taksim yokuşunda
Kayıp ruhlar gezin... Devamını Gör

"Bükreş'te Geçen İlk Ay: Kanayan Bir Kalple"

Bükreş bana soğuk davrandı o ilk ay. Her sabah uyandığımda, yastığım ıslaktı. Pencereden içeri süzülen gri ışık, Seher'in olmayışını her gün yeniden hatırlatıyordu bana.

İlk Hafta: Kaybolmuşluk
Kaldırımlarda yürürken ayaklarım tökezliyordu. Sanki Seher, her köşe başında bana el sallay... Devamını Gör