Göl kenarında rüzgâr uğuldayarak esiyordu. Eylül, Yusuf Kara’nın yakalanmasının ardından huzur bulması gerekirken içini garip bir korku kaplamıştı. Geceleri babasının sesini duyuyor gibi oluyordu.
“Eylül… bitmedi…”
Defteri açtığında babasının yazmadığı yeni satırlar buldu. Oysa defter kapalıydı. “Kuzey ormanında gizlenmiş olan sır, her şeyi değ... Devamını Gör

Kasabanın merkezindeki olayların yankısı hâlâ sürüyordu. Eylül’ün ifşaları Aslanbey ailesini köşeye sıkıştırmıştı ama bu sadece sessiz bir fırtınanın habercisiydi. Kasaba halkı öfkeliydi, fakat kimse Aslanbeylerin kolay kolay yenileceğini düşünmüyordu. Onlar sadece zengin değildi, kasabanın tüm karanlık geçmişini ellerinde tutuyorlardı.
Eylül, g... Devamını Gör

Eylül sabah uyandığında gece gördüğü siyah camlı arabayı hatırladı. Kimdi bunlar? Babasının ölümünü örtbas edenler mi, yoksa Leyla’nın cinayetinin peşindeki kişiler mi? Cevabı bulmak için tek yol, babasının işaret ettiği tüneldi.
Çantasına fener, defter ve babasından kalan eski çakı bıçağını koydu. Yağmur tekrar başlamıştı. Gölün kuzey yakasına, h... Devamını Gör

Gece boyunca gözünü kırpmadı Eylül. Aynadaki parmak izleri, birisinin odasına girdiğinin kanıtı gibiydi. Ama kapılar kilitliydi, pencereler kapalıydı. “Biri bana oyun oynuyor,” diye fısıldadı kendi kendine.
Sabah olduğunda, babasının ölümünden kalan tek iz olan eski defteri eline aldı. Defterin ilk sayfasında garip bir cümle vardı:
“Göl, konuşurs... Devamını Gör

MİSLİNA'NIN VASİYETİ VE MİRASI

Üç Emanet

Emanet.. Nerede Saklı.. Açmanın Şartı

1. Mor Eşarp;

Annemin sandığında en dipte kokusu hala üzerinde İlk çocuğun doğduğunda gözyaşlarını dindirmek ve ona güç vermek için bağla Bilsin ki o eşarp nesiller boyu süren bir umudun yadigarıdır

2. Yarım Şiir;

Babamın yıpranmış defteri sayfa 47 ke... Devamını Gör

TOZLU SAYFALARDAKİ MİRAS

Zeytin Kokulu Yolculuk

Uçak penceresine yapışmış Mislina'nın parmak izleri, buğulanan camda bir haritayı andırıyordu. "Baba, işte annemin oynadığı topraklar mı?"diye fısıldadı. Aşağıda, senin çocukluğunun geçtiği zeytin bahçeleri -artık yarısı yanmış, yarısı direniyordu. Valizimizdeki tek özel eşya: Senin ün... Devamını Gör

Sınıfa girdiğimde, tahtaya yazdığım ilk kelime "حُب" (aşk) oldu. Ellerim titriyordu. Öğrencilerim - çoğu Romen, birkaçı Ortadoğulu - meraklı gözlerle bana bakıyorlardı. "Bu kelime, Türkçede 'sevgi' demek," dedim sesim kısılarak. İçimden ekledim: Seher'in dilinde "ölümsüz" demek...

Ders sırasında pencereden süzüle... Devamını Gör

Seher gitti… Ansızın, sessizce, bir sonbahar yaprağı gibi usulca kayıp gitti. Geride, sarsılmış bir yürek ve küçücük elleriyle hayatın ağırlığını taşımaya çalışan bir kız çocuğu bıraktı: Mislina.

Şimdi evde her şey Seher’siz. Onun kahkahalarının çınladığı koridorlar bomboş, mutfakta pişen yemeklerin kokusu artık yok. Mislina, annesinin ayakkab... Devamını Gör

Evet, kitabın sonuna geldik...

Ama aslında bu bir son değil; bizim hikayemizin, sevgimizin, dostluğumuzun ve kardeşliğimizin devamının sadece yeni bir başlangıcı. Makbule abla, seninle yaşadığımız her an, paylaştığımız her duygu, birlikte aşamadığımız zorluk kalmadı. Sen sadece bir abla değil, hayatımın en kıymetli “anne yarısı” oldun.
Senin me... Devamını Gör

Bir ülke var şu an yangın yeri. Halbuki çok güzeldi bir zamanlar. Ormanlarında, çay yeşilinden tut, yosun yeşiline kadar binbir ton vardı. Denizleri desen bir kristal kadar berrak ve ışıl ışıldı. Turkuaz dönerdi cam göbeğine. Bazen ise gece mavisine.

Kuşları ayrı bir cıvıldardı güzel ülkemin. Kara haberi bile üzülerek verirdi gamlı baykuşları.... Devamını Gör

Hayatta bazı insanlar vardır, isimleri kalpte yankı bulur. Varlıkları öyle sessiz ama öyle derindir ki, tarif edilemez bir huzur bırakırlar insana. Makbule ablam da işte böyle bir insandır benim için. Onun adı sadece bir isim değil; bir şefkat, bir merhamet, bir direniş, bir iyileşme hâlidir. Bu sayfalarda sana olan duygularımı ifade edebilmek için... Devamını Gör

Hayat dediğimiz şey aslında karşılaşmalardan ibaret. Kimileri gelip geçerken, kimileri içimize işler. Kalbimize bir çentik gibi kazınır, öylece kalır. İşte Makbule ablam da benim gönlüme kazınmış, ruhumun en kıymetli köşesinde taht kurmuş bir insandır. Öylesine bir abla değil, öylesine bir insan değil; onun varlığı, yokluğu düşünemeyeceğim kadar de... Devamını Gör

Hayatım boyunca çok insan gördüm. Güçlü görünen ama ilk fırtınada yıkılan, sabırlı sandığım ama ilk zorlukta pes eden…
Ama bir kişi vardı ki, ne yaşarsa yaşasın dimdik duran, hep gülümseyen, hep bir yol bulan: Makbule ablam.
Senin gibi olmak istedim hep.
Sana bakıp hayran kaldım yıllarca…
Ne kadar incinmiş olsan da insanlara kırmamaya çalıştın.... Devamını Gör

Bazı insanlar vardır; onlarla geçen bir çocukluk, bir ömre bedeldir.
Benim çocukluğumun en güvenli limanı sendin Makbule abla.
Hani herkesin çocukken bir kahramanı olur ya; bazıları çizgi film karakteri, bazıları hayali biri...
Benim kahramanım yanımdaydı. Gerçekti. Sarılınca kokusu değişmeyen, gülünce içimi ısıtan, ağlayınca gözlerime baka baka... Devamını Gör

Makbule ablam, güçlü bir kadın. Hayatın tüm zorluklarına rağmen, kendi ayakları üzerinde durmayı başarmış, dimdik yürüyen bir kahraman. O, asla pes etmeyen, karşısına çıkan engellere boyun eğmeyen bir savaşçı. Her düşüşünde yeniden kalkmayı bilen, hayatın sert rüzgarlarına inat yıkılmayan bir kale.
Onun yanında olmak bana her zaman güç verdi. Çünk... Devamını Gör

İş yerinde yaşadığım haksızlıklar, üzerimde büyük bir yük yaratmıştı. Kendimi yalnız, güçsüz ve kırılgan hissediyordum. İşte o zor zamanlarda, Makbule ablam yanımda durdu; sadece kelimelerle değil, davranışlarıyla da destek verdi. Kimseye boyun eğmedi, herkesin karşısına aldı benim için. O an anladım ki gerçek aile sadece kan bağıyla ölçülmez, yanı... Devamını Gör

Hayat bazen en beklemediğin anda, en ummadığın köşede karşılaştırır insanı birileriyle. Kan bağı olmadan kurulan bağların, en sıkı dostluktan bile daha derin ve kalıcı olabileceğini gösterir. Sen benim kanımdan değilsin, ama canımdansın. Bu cümle, benim için sadece bir söz değil; kalbimin en derin köşesinde, hayatıma anlam katan, içimi ısıtan bir g... Devamını Gör

I. Kısım
4. Günün Akşamı

Işık, her zaman olduğu gibi tavanın içindeki çizgiden yanıp sönmeye başladı. Gündüzün sona erdiğini anlamak için saate gerek yoktu. Bu odada zaman, ışığın davranışıyla konuşurdu. Her akşam aynı yerde titreyerek başlardı geri çekilme; sanki düşünmekten vazgeçen bir z... Devamını Gör

Alice, dedesi ile yürüyüş yaparken Bir de ne görsün.! Gökyüzü masmavi beyaz bulutlar ise dev pamuk şekerler gibi duruyordu. İlk defa bu kadar büyük bulutlar gördüğü için gözleri şaşkınlıktan kocaman oldu.

İştahı bir kek gibi kabardı. Ağzı ise sanki pamuk şekerin tadını almış gibi sulandı.
Ve daha fazla dayanamadı. Elini gökyüzüne doğru uzattı... Devamını Gör

Çalmasını bilmiyordu, dinlemeyi seviyor, evinin bir köşesinde memleket yansıması bir dekor olarak duvarda da tutuyordu. Hatta usta çalan gibi bir fotoğrafı var bayılıyorum. Sağlam olan o kemençe çocukların; ''bakayım mı bir kere'' demesiyle onun kıyamayıp oyuncak diye ellere vermesi derken telleri kopa kopa sadece bir takoza dönmüş, çalma umudu hiç... Devamını Gör