"SON NEFESİN FISILTISI: İDLİB'İN KOKUSU VE ELİAS'IN YANKISI

Son günlerde İdlib'in kokusunu alıyorum, biliyor musun Elias? Toprağın o derin, o tanıdık kokusunu… Sanki rüzgar kilometrelerce öteden taşıyor anıları, burnuma doluyor baharın ilk yağmurundan sonraki o eşsiz rayiha. Bu koku, içimde tatlı bir sızıyla karışık bir huzur yaratıyor. Anl... Devamını Gör

(Torunum Elias'a ve Tüm Kırılmış Kalplere Vasiyetim)

NECKAR KIYISINDAKİ SON GÜN BATIMI

"Elias'ım, Heidelberg'de Neckar'ın sularına bakıyorum. Suyun rengi, dedenin gözlerindeki hüzne benziyor. Sana bıraktığım ne altın ne de mülktür. Sana mirasım, bir çekirdeğin kırılma cesaretidir. Kırıldığında bile yeniden filizlenme umududur. Bu, yaşamı... Devamını Gör

BABAMIN DİZDİĞİ İNCİLER: HAYATA DAİR 7 ÖĞÜT

1. "Acıyı Toprağa Ekmeyi Öğren"

"Kızım, büyük acılar zeytin çekirdeğine benzer. Sert kabuğunu kırıp toprağa ekersen, bir gün yağ olur sofralara şifa verir. Anneni kaybettiğimiz o gece, senin beşiğinin altına bir çekirdek gömdüm. Heidelberg'deki o ağaç işte o tohumdan çıktı."
... Devamını Gör

Nord garında peron 3,
Saat 04:27...
Tren gecikti,
Tıpkı mutluluğumuz gibi.

Bavullarımızda taşıdık:
- İstanbul'un ıslak hüznü
- Mislina'nın bitmeyen "Anne?" sorusu
- Ve bir avuç kara toprak
(Memleketin son hatırası)

Pe Bulevardul Magheru,
Karla örtülü banklarda
Türk kahvesi içerken donduk.
Rüzgâr uluyor:
... Devamını Gör

Galata Köprüsü'nde
Balık ekmek yerken ağladık.
Vapur düdükleri
Memleket hasretini çalıyor
Körfezin kulaklarında!

Bir bavul dolusu hayal:
- Yanık kahve kokulu ev kirası
- Mislina'nın ilk dişi
- Katlanmamış mektuplar...
Hepsi bir sandıkta çürüyor
Sirkeci'deki emanetçide.

Geceleri Taksim yokuşunda
Kayıp ruhlar gezin... Devamını Gör

Üniversitenin tarihi konferans salonunda, siyah cübbesi ve mor şalıyla Mislina sahneye çıkarken, salon alkışlarla sarsıldı. Gözlerim, onun duruşundaki o asaleti ararken -tıpkı senin düğünümüzdeki o vakur duruşun gibiydi- ellerim titredi.
Sahnedeki O An
Sunucu "Mislinanın adını, Arap Dili ve Edebiyatı birincisi!" diye anons ettiğinde, ... Devamını Gör

Zamanın Saçlardaki Sırrı
Mislina 13 yaşına bastığında, o gün ayna karşısında ıslak saçlarını tararken nefesim kesildi. Kestane renkli dalgalar, banyo penceresinden süzülen sabah ışığını yakalayışıyla parlıyordu… Tıpkı Serakib'te, o ilk buluşmamızda, İdlib'in güneşi senin saçlarına vurup onları altın rengi bir tül gibi aydınlattığında hissettiğim... Devamını Gör

Romanya'ya Uzanan
Gölge

O ilk hafta cehennemi yaşadım. Seher'in yokluğu, İdlib'in füzeleri gibi patlıyordu içimde. Evin her
köşesi onu haykırıyordu. Kahve fincanındaki kurumuş dudak izi, koltukta unutulmuş yeşil hırkası,
dolapta asılı, hâlâ katlanmamış mor eşarbı, duvarda duran saati… Hepsi bana ihanet ediyordu.
Sanki zaman onunla durmuştu. ... Devamını Gör

:SEHER'İN SON İBRETİ

(Hastane Koridorlarında Çaresizlik)

Seher'in sararan göz akları ve avuç içlerindeki turuncu lekeler ilk uyarıydı. "Karaciğer yetmezliği" tanısı konduğunda, "Tedavi olacaksın!" diye diretmiştim. Ama o, İdlib'deki o zeytin ağacının kökleri gibi direniyordu:
"Muhammed'im Rabb'im ne zaman çağı... Devamını Gör

Evet, kitabın sonuna geldik...

Ama aslında bu bir son değil; bizim hikayemizin, sevgimizin, dostluğumuzun ve kardeşliğimizin devamının sadece yeni bir başlangıcı. Makbule abla, seninle yaşadığımız her an, paylaştığımız her duygu, birlikte aşamadığımız zorluk kalmadı. Sen sadece bir abla değil, hayatımın en kıymetli “anne yarısı” oldun.
Senin me... Devamını Gör

Sessizce sarar beni, dokunuşun,
Yaralarımda şifa, kalbimde huzur.
Gözlerinle anlatırsın derdimi,
Anne yarısı, sarsılmaz bağımız,
Seninle güç bulur her soluk.

Kimi zaman susar dünya etrafımızda,
Ama seninle her şey anlamlı olur.
Dostluk değil sadece, kan değil belki,
Ama yürekten bağlanmış iki ruhuz,
Anne yarısı, hayatımın en güzel yanı.
... Devamını Gör

Sen, söz söylemeden anlaşılan,
Bir bakışınla dünya kurulan,
Yorulduğumda sığınacak liman,
Güç veren sessiz duruşun, Anne yarısı, kalbimin ışığısın.

Yıllar geçse de değişmez sevgin,
Sarsılmaz köklerin, sağlam temelin,
Her fırtınada dimdik ayakta kalman,
Bana öğrettiğin sonsuz sabrın,
Seninle güç bulur hayatım.

Zaman bazen ağır yük... Devamını Gör

Eğer bir gün olur da yollar ayrılırsa,
Bil ki kalbimde hep senin izlerin kalacak.
Birlikte yürüdüğümüz o yollar,
Benim en kıymetli anılarım olacak.

Bir daha görüşemesek bile bir yerde,
Dualarımda hep sen olacaksın.
Adını her anışımda gözüm dolacak belki,
Ama gülümseyerek hatırlayacağım seni.

Eğer bir gün yalnız kalırsan,
İçinden... Devamını Gör

Herkes bakakalırdı. Gözler faltaşı gibi açılırdı. Kızların en havalı olanları bile bakıyordu. Görkem, adı gibi görkemli bir gençti. Çok yakışıklı değildi ama duruşu ve efendiliği ile farkını ortaya koyuyordu. Edebiyat fakültesini burslu okuması ise ayrı bir takdir konusuydu.
Asla burnu havada gezmezdi. Mütevazilik ve tevazuluk damarlarındaki kan ... Devamını Gör

Bazı insanlar olur, seni bir cümlede tamamlar. Sözleriyle değil, varlığıyla iyileştirir. Sessizce gelir hayatına, ama öyle bir yer edinir ki, sen bile nasıl bu kadar kıymetli olduklarını şaşkınlıkla fark edersin. Makbule ablam da öyle biri. Onunla yollarım kesiştiği günden beri, hayatın bana sunduğu en büyük nimetlerden biri olduğunu biliyorum.
De... Devamını Gör

Hayat dediğimiz şey aslında karşılaşmalardan ibaret. Kimileri gelip geçerken, kimileri içimize işler. Kalbimize bir çentik gibi kazınır, öylece kalır. İşte Makbule ablam da benim gönlüme kazınmış, ruhumun en kıymetli köşesinde taht kurmuş bir insandır. Öylesine bir abla değil, öylesine bir insan değil; onun varlığı, yokluğu düşünemeyeceğim kadar de... Devamını Gör

Hayatımda birçok insan geçti, kimi yolcu, kimi sadece misafir... Ama sen, Makbule ablam, yüreğime ismini kazıyan nadir insanlardan birisin. Sadece ablam değil, yeri geldiğinde annem, sırdaşım, yoldaşım oldun. Ne zaman düştüysem elimden sen tuttun. Ne zaman içim kararsa, gözüm seni aradı. Çünkü biliyorum, sen varsın diye bu dünya daha yaşanılır, dah... Devamını Gör

Hayat bazen öğretmendir, bazen sınav. Ama asıl Makbule ablam, sen benim en büyük öğretmenim oldun. Sadece kelimelerle değil, davranışlarınla, sabrınla, sevginle öğrettin bana yaşamayı.
Zor zamanlarda nasıl ayakta kalacağımı, düşerken nasıl kalkacağımı, acılarla nasıl barışacağımı senin yanımda öğrendim.
Senin gösterdiğin sabır, benim sınavlarımı ... Devamını Gör

Hayatım boyunca çok insan gördüm. Güçlü görünen ama ilk fırtınada yıkılan, sabırlı sandığım ama ilk zorlukta pes eden…
Ama bir kişi vardı ki, ne yaşarsa yaşasın dimdik duran, hep gülümseyen, hep bir yol bulan: Makbule ablam.
Senin gibi olmak istedim hep.
Sana bakıp hayran kaldım yıllarca…
Ne kadar incinmiş olsan da insanlara kırmamaya çalıştın.... Devamını Gör

Hayatta bazı insanlar vardır; çok bağırmaz, çok konuşmaz ama duruşlarıyla yüreklerde fırtına gibi eserler. Onlar sessizliğin içindeki en derin gücü taşırlar. Tıpkı Makbule ablam gibi…
O, kimseye “ben buradayım” demez ama bir bakmışsın herkesin yükünü o omuzlamış. Kendine değil, etrafına yas olur. Kimi zaman dertli bir omuz, kimi zaman şefkatli bir... Devamını Gör