Kasabanın sokakları uzun zaman sonra ilk defa neşe doluydu. Eylül ve Deniz’in evlilik hazırlıkları tüm kasabayı sarmıştı. Baharın taze çiçekleri, gölün kenarında kurulan beyaz çadırları süslüyordu.
Ama Eylül, içindeki bir huzursuzluğu bir türlü susturamıyordu. “Baba… senin katilin hâlâ bilinmiyor. Bu düğün mutlu bir başlangıç mı, yoksa geçmişin ... Devamını Gör

Mağaranın nemli duvarları soğuk bir nefes gibi üzerlerine çöküyordu. Eylül, el fenerinin titrek ışığını duvarlarda gezdirdiğinde bir dizi kazınmış işaret fark etti.
“Deniz, bak… bu harfler sanki Leyla’nın adının baş harfleri.”
Deniz ona yaklaştı, parmağını duvarda gezdirdi. “Bu bir tür şifre gibi görünüyor. Belki baban bu şifreyi çözmeye çalışt... Devamını Gör

İstanbul’un gece sokakları yağmurla yıkanmış, kaldırım taşlarının arasından yükselen buğular, sanki şehrin gizlediği karanlık sırların nefesi gibiydi.
Eylül, sırtındaki çantada babasının kasetini ve defterini sıkıca taşıyordu. O defter artık onun için sadece bir hatıra değil, bir silah gibiydi. Babasının yarım bıraktığı savaşın canlı kanıtıydı.
... Devamını Gör

Kasabada son günlerini yaşıyordu Eylül. Göl artık sessizdi, Yusuf’un kaybolması ve Halil Dede’nin tutuklanmasıyla kasaba rahatlamış görünüyordu.
Deniz ona sordu:
“Burada kalmak istiyor musun?”
Eylül göle bakarak cevapladı:
“Hayır… Burada her taşın altında babamın acısı var. Kaçsam bile geçmişim içimde.”
Birlikte büyük şehre gitmeye karar ver... Devamını Gör

• Benim hiç tahammül edemediğim kimseler, saat kullanmayan kimselerdir; çünkü bu tip insanlar zamanın farkında olmazlar. Her işimizde, zamana verdiğimiz değer ve duyduğumuz saygıdır başarıyı ya da başarısızlığı belirleyen.



• İnsanlar tek kitabın bile bir insanın hayatını değiştirmeye... Devamını Gör

Bölüm: Kanla Yazılan Uyarı

Gölün altındaki mahzenden çıkarken Eylül ve Deniz’in üstüne bir ağırlık çökmüştü. O kemiklerin görüntüsü, geceleri rüyalarında bile onları rahatsız edecekti.
Kasabaya vardıklarında meydanın ortasında kanla yazılmış bir mesaj buldular:
“Bu sadece başlangıç, Eylül.”
Eylül’ün elleri titredi. “Yusuf… hâlâ içeride olamaz... Devamını Gör

Göl kenarında rüzgâr uğuldayarak esiyordu. Eylül, Yusuf Kara’nın yakalanmasının ardından huzur bulması gerekirken içini garip bir korku kaplamıştı. Geceleri babasının sesini duyuyor gibi oluyordu.
“Eylül… bitmedi…”
Defteri açtığında babasının yazmadığı yeni satırlar buldu. Oysa defter kapalıydı. “Kuzey ormanında gizlenmiş olan sır, her şeyi değ... Devamını Gör

Kasabanın merkezindeki olayların yankısı hâlâ sürüyordu. Eylül’ün ifşaları Aslanbey ailesini köşeye sıkıştırmıştı ama bu sadece sessiz bir fırtınanın habercisiydi. Kasaba halkı öfkeliydi, fakat kimse Aslanbeylerin kolay kolay yenileceğini düşünmüyordu. Onlar sadece zengin değildi, kasabanın tüm karanlık geçmişini ellerinde tutuyorlardı.
Eylül, g... Devamını Gör

Eylül, fabrikanın paslı kapısından içeri adım attığında ağır bir çürüme kokusu burnunu yaktı. Zemin kırık camlarla ve paslanmış metal parçalarıyla kaplıydı. Duvarlarda siyaha dönmüş nem lekeleri, yılların terk edilmişliğini anlatıyordu. Ama en korkutucu olan, bu kadar eski ve ıssız bir yerde sanki biri nefes alıyormuş gibi bir uğultunun yankılanmas... Devamını Gör

Eylül, dalış tüpünü takıp gölün karanlık sularına daldığında, ilk anda vücudu buz gibi suyun keskinliğiyle ürperdi. Fenerin ışığı bulanık suyu zorla yarıyor, her şey sisli bir rüya gibi görünüyordu. Sanki göl, ona adım adım yaklaşan görünmez ellerle sarılıyor, “Geri dön,” diye fısıldıyordu.
Derinlere indikçe etraf sessizleşti. Suyun uğultusu dışın... Devamını Gör

Eylül, Şeref Dede’nin uyarısından sonra koşar adımlarla eve döndü. Yağmur, kasabanın sokaklarını çamura çevirmişti. Kalbi göğsünden çıkacak gibiydi; sanki görünmez bir el, nefesini kesiyordu. Kapıyı açarken anahtar deliğinden birinin gözleri ona bakıyormuş gibi hissetti. Kapıyı sertçe itti, içeri girdi. Her şey yerli yerindeydi… ama bir şey farklıy... Devamını Gör

Gece boyunca gözünü kırpmadı Eylül. Aynadaki parmak izleri, birisinin odasına girdiğinin kanıtı gibiydi. Ama kapılar kilitliydi, pencereler kapalıydı. “Biri bana oyun oynuyor,” diye fısıldadı kendi kendine.
Sabah olduğunda, babasının ölümünden kalan tek iz olan eski defteri eline aldı. Defterin ilk sayfasında garip bir cümle vardı:
“Göl, konuşurs... Devamını Gör

TOHUMLAR

Babamın avucunda bir zeytin çekirdeği,
“Kırılmayan acı, yeşermeyi unutur Mislina’m”dedi.
Serakib’te toprağa düştü ilk gözyaşım,
Fırat’ın sularıyla yıkanmış bir çocukluk...
Göç bavullarında saklı:
Anamın Mor eşarbı, babamın yarım şiiri.

NORD GARI, PERON 3

Saat 04:27
Tren gecikti, mutluluğumuz da...
Babamın defte... Devamını Gör

"Mislina'm,

- Dil öğren: Her dil, yeni bir dünya demektir. Annenin Arapça ninnileri seni hayata bağladı.
- Toprak taşı: Gittiğin her yere memleket toprağı serp. Köksüz ağaç devrilir.
- Gözyaşını saklama:Ağlayamayan erkek değil, insan olamamış demektir."


"Bil ki:
1. Mezarlıklar ölülerin değil, unutanların ses... Devamını Gör

Nord garında peron 3,
Saat 04:27...
Tren gecikti,
Tıpkı mutluluğumuz gibi.

Bavullarımızda taşıdık:
- İstanbul'un ıslak hüznü
- Mislina'nın bitmeyen "Anne?" sorusu
- Ve bir avuç kara toprak
(Memleketin son hatırası)

Pe Bulevardul Magheru,
Karla örtülü banklarda
Türk kahvesi içerken donduk.
Rüzgâr uluyor:
... Devamını Gör

Bahçe sessizliğe gömüldü. Zambakların arasından süzülen ay ışığı, defterin son sayfasını aydınlatıyordu. Kalemim, satırların son boşluğunda asılı kaldı. Şimdi anlıyordum:

Hayat; sevdiğimiz her insanın bize bıraktığı bir imzaydı.
Babamın alnındaki çizgilerde, annemin saçlarının kıvrımında, Lina'nın gözlerinin ışıltısında...
Ve ben, hep... Devamını Gör

"Bükreş'te Geçen İlk Ay: Kanayan Bir Kalple"

Bükreş bana soğuk davrandı o ilk ay. Her sabah uyandığımda, yastığım ıslaktı. Pencereden içeri süzülen gri ışık, Seher'in olmayışını her gün yeniden hatırlatıyordu bana.

İlk Hafta: Kaybolmuşluk
Kaldırımlarda yürürken ayaklarım tökezliyordu. Sanki Seher, her köşe başında bana el sallay... Devamını Gör

Romanya'ya Uzanan
Gölge

O ilk hafta cehennemi yaşadım. Seher'in yokluğu, İdlib'in füzeleri gibi patlıyordu içimde. Evin her
köşesi onu haykırıyordu. Kahve fincanındaki kurumuş dudak izi, koltukta unutulmuş yeşil hırkası,
dolapta asılı, hâlâ katlanmamış mor eşarbı, duvarda duran saati… Hepsi bana ihanet ediyordu.
Sanki zaman onunla durmuştu. ... Devamını Gör

Birbirimizi uzun uzun anlatmaya kelimeler yetmez belki ama ben yine de deneyeceğim. Çünkü seninle aramızdaki bağ, basit bir sözden çok daha derin. Bazen konuşmadan, saatlerce yan yana otururuz; dünya gürültüsünden uzak, sadece var oluruz birbirimizin yanında. O sessizlik, bazen en güzel konuşmadır bizim için. Çünkü sözlerin ötesinde, yüreklerimiz b... Devamını Gör

Hayat bazen en beklemediğin anda, en ummadığın köşede karşılaştırır insanı birileriyle. Kan bağı olmadan kurulan bağların, en sıkı dostluktan bile daha derin ve kalıcı olabileceğini gösterir. Sen benim kanımdan değilsin, ama canımdansın. Bu cümle, benim için sadece bir söz değil; kalbimin en derin köşesinde, hayatıma anlam katan, içimi ısıtan bir g... Devamını Gör