Kızlar, kristal yollar boyunca ilerlerken, şehir merkezine doğru yükselen devasa bir kule fark ettiler. Kule, diğer binalardan farklı olarak tamamen ışık ve enerjiyle inşa edilmişti; üst kısmı bulutlara kadar uzanıyor, tabanı ise yerden yükselen enerji sütunlarıyla sarsılıyordu. Kristal şehir sakinleri kuleye yaklaşmıyor, etrafında bir tür sessiz... Devamını Gör

Kristalden yayılan ışık, gölgenin karanlığına çarpınca bütün salon bir anda sarsıldı. Duvarlardaki taşlar çatırdadı, tavandan damlalar düşmeye başladı. Dört kız sembollerini sıkıca kavramış, ellerinden çıkan ışığı birleştirmişti. Ama gölge, onların ışığına karşı koyarken, zihinlerine daha derin darbeler vuruyordu.
Zeynep’in gözlerinin önüne babası... Devamını Gör

İçimde, çağın gürültüsüne karışıp kaybolmayan kadim bir isyan yankılanıyor. Bu, sadece benim değil; kalbi hâlâ haya, edep ve ananenin asil sızıntısıyla atan herkesin çığlığıdır. Gözlerimizin önünde, adına "dijital çağ" dediğimiz o devasa sahne, toplumsal ruhumuzun ipliklerini çeken, ahlakımızın kumaşını lime lime eden bir çürümeyi ser... Devamını Gör

Tapınaktaki ışık hüzmesinin içinde, dördü birbirine sıkıca tutunmuştu. Harita parçaları, defter ve taş, hepsi birlikte parlıyordu. Şeyma Nur, taş tablete dokunduğunda eski yazıtlar yavaşça okunaklı hâle geldi:
“Dört kalp birleşirse, hazinenin gerçek gücü açığa çıkar.”
Sefa Nur, derin bir nefes aldı:
— Yani… biz dört kişiyiz. Birleşmezsek kimse a... Devamını Gör

Dört kız, küçüklükten beri ayrılmaz bir dostluğun halkalarıydı: Şeyma Nur , Beyza Nur , Sefa Nur ve Emine. Hepsi farklı karakterlere sahipti ama bu farklılıklar onları birbirine daha da sıkı bağlamıştı. Sefa Nur, grubun lideri gibiydi; gözü pek, biraz da asi ruhluydu. Şeyma Nur daha sakin, düşünceli, kitaplara sığınan bir yapısı vardı. Beyza Nur ... Devamını Gör

Yetti artık bu toprağın paslı nefesi,
Damarlarımı çürüten ihanet sesi.
Yürek yandıkça taş kesildi gönlüm,
Bir gün dedim: "Terk-i diyar eylicem!"

Baktım dost dediklerimden zehir damlar,
Kardeş sanılan eller bıçak saklar.
Sözümdeki ateşi boğmak istediler,
Ben de dedim: "Defolun, gidicem!"

Ne bir dağa borcum var, ne bir... Devamını Gör

Ölüler ölümü bilmez!
Toprak yutar onları,
Taş gibi soğuk, sessiz, un ufak olmuş!
Ama biz… biz yaşıyoruz ve her anı yakıyoruz!

Ölüm!
Sen alçak, sen sinsisin!
Her nefeste tokadını indiriyorsun yüzümüze,
Her adımımızda takip ediyor, gülüyorsun acımıza!
Ama unutma… biz yaşayanlar,
Biz öfkeyi damarlarımızda taşırız!

Gözlerimizde bir ateş v... Devamını Gör

Mert sabah işe giderken kalabalığın arasına karıştı. İnsanlar telaşla yürüyordu, kahkahalar, konuşmalar, araba sesleri birbirine karışıyordu. Ama o bir anda kalabalığın içinde çok tanıdık bir fısıltı duydu. “Mert…” Ses o kadar gerçekti ki irkildi, arkasına döndü. Ama kimse yoktu. Sadece tanımadığı yüzler, aceleyle yürüyen yabancılar… Yine de kalbi ... Devamını Gör

Yavuz, defteri eline aldığında parmakları sayfalardaki yıpranmış kenarları usulca yokladı. Her satırın, Ahmet’in nefesinden, gözlerinden ve o günlerin gölgelerinden bir iz taşıdığını biliyordu. Masanın üzerindeki küçük lambayı açtı, odanın loşluğunda kaleminin ince ucu sayfaların üzerinde gezmeye başladı.
“Baban kelimeleri sıradan biri gibi yazmam... Devamını Gör

Gece yarısı şehrin üstüne çöken sessizlik, Eylül’ün zihninde yankılanan fırtınayı bastıramıyordu. Deniz çoktan uykuya dalmış, nefes alışları düzenli bir ritme girmişti. Ama Eylül, yatakta sırt üstü yatarken tavana kilitlenmiş gözlerle bekliyordu.
Bir şey eksikti. İbrahim’in yakalanması, yıllardır taşıdığı yükün hafiflemesine yetmemişti. İçinde hâl... Devamını Gör

Gecenin karanlığı, kasabanın üzerine ağır bir örtü gibi serilmişti. Sessizlik derindi ama huzurlu değildi; bir fısıltı gibi kulağa çarpan geçmişin izleri hâlâ yankılanıyordu Eylül’ün içinde. Evlenmişti, yeni bir hayata başlamıştı ama içinde taşıdığı boşluk, hiçbir yüzüğün tamamlayamayacağı kadar büyüktü.
O gece Deniz uyurken, Eylül verandaya çıktı... Devamını Gör

Gecenin ilerleyen saatlerinde, Eylül yalnız kalmak için göl kıyısına indi. Sessizliğin içindeki dalga sesleri onu çocukluğuna götürüyordu. Yüzünü suya çevirdi, babasının son yürüyüşünü, son bakışını düşündü. Elindeki eski haritaya baktı; bu harita, babasının sakladığı bir not defterinde bulunmuştu. Haritada kasabanın altında yıllar önce yapılmış gi... Devamını Gör

Kasabanın sokakları uzun zaman sonra ilk defa neşe doluydu. Eylül ve Deniz’in evlilik hazırlıkları tüm kasabayı sarmıştı. Baharın taze çiçekleri, gölün kenarında kurulan beyaz çadırları süslüyordu.
Ama Eylül, içindeki bir huzursuzluğu bir türlü susturamıyordu. “Baba… senin katilin hâlâ bilinmiyor. Bu düğün mutlu bir başlangıç mı, yoksa geçmişin ... Devamını Gör

Mağaranın nemli duvarları soğuk bir nefes gibi üzerlerine çöküyordu. Eylül, el fenerinin titrek ışığını duvarlarda gezdirdiğinde bir dizi kazınmış işaret fark etti.
“Deniz, bak… bu harfler sanki Leyla’nın adının baş harfleri.”
Deniz ona yaklaştı, parmağını duvarda gezdirdi. “Bu bir tür şifre gibi görünüyor. Belki baban bu şifreyi çözmeye çalışt... Devamını Gör

Kasabaya dönüşlerinden birkaç hafta geçmişti. Göl, her zamankinden daha sessizdi. Sabah sisleri suyun üzerinden ağır ağır yükseliyor, Eylül’ün içindeki huzursuzluğu aynen yansıtıyordu.
Deniz, göl kenarında ona kahve uzatırken gülümsedi:
“Artık hiçbir şey seni korkutamaz, Eylül.”
Eylül yudum aldı ve göle baktı:
“Beni korkutan göl değil, içimde... Devamını Gör

Kasabada son günlerini yaşıyordu Eylül. Göl artık sessizdi, Yusuf’un kaybolması ve Halil Dede’nin tutuklanmasıyla kasaba rahatlamış görünüyordu.
Deniz ona sordu:
“Burada kalmak istiyor musun?”
Eylül göle bakarak cevapladı:
“Hayır… Burada her taşın altında babamın acısı var. Kaçsam bile geçmişim içimde.”
Birlikte büyük şehre gitmeye karar ver... Devamını Gör

Yusuf Kara’nın gölde kaybolmasının ardından kasaba bir süre sessizleşti. Herkes rahatladığını sanıyordu. Ancak Eylül, gölün kenarında hâlâ fısıltılar duyuyordu.
Geceleri gölden yükselen bir kadın sesi ona şöyle diyordu:
“Henüz bitmedi. Gerçek yüzeye çıkmadı.”
Eylül ürpererek babasının defterini açtı. Defterin son sayfasında silik bir yazı vard... Devamını Gör

Bölüm: Kanla Yazılan Uyarı

Gölün altındaki mahzenden çıkarken Eylül ve Deniz’in üstüne bir ağırlık çökmüştü. O kemiklerin görüntüsü, geceleri rüyalarında bile onları rahatsız edecekti.
Kasabaya vardıklarında meydanın ortasında kanla yazılmış bir mesaj buldular:
“Bu sadece başlangıç, Eylül.”
Eylül’ün elleri titredi. “Yusuf… hâlâ içeride olamaz... Devamını Gör

Fabrikanın önüne vardığında kapı zincirlerle kilitlenmişti. Eylül zinciri kırmak için taşlardan yardım aldı, elleri kan içinde kaldı ama kapıyı açmayı başardı. İçeri girdiğinde ağır bir barut kokusu vardı. Bodrumun köşelerinde patlayıcılar yerleştirilmişti.
Zamanlayıcıyı gördü: 10 dakika.
Eylül, kaseti ve Leyla’nın eşyalarını kurtarmak için önce ... Devamını Gör

Eylül, dalış tüpünü takıp gölün karanlık sularına daldığında, ilk anda vücudu buz gibi suyun keskinliğiyle ürperdi. Fenerin ışığı bulanık suyu zorla yarıyor, her şey sisli bir rüya gibi görünüyordu. Sanki göl, ona adım adım yaklaşan görünmez ellerle sarılıyor, “Geri dön,” diye fısıldıyordu.
Derinlere indikçe etraf sessizleşti. Suyun uğultusu dışın... Devamını Gör