Göz alıcı elbiseler, kusursuz görüntüler, zarif endamlar… Bir sergi salonundayız sanki. Dışarıya yansıyan her bir kare, bir sanat eseri titizliğinde düzenlenmiş, parlatılmış ve sunulmuş. Her yer, bir mükemmellik yalanının parlak ambalajıyla kaplı. Oysa bu ihtişamlı perdenin hemen arkasında, toplumun ruhunda kanayan, derin bir yara var. Bu, anlamı... Devamını Gör

Bir gün bana çok yazmak isteyip de,
Sözcüklerin boğazında düğümlenirse,
Telefonun ekranı gözlerinle dolar,
Ama parmakların susmayı seçerse...

Profilini siyaha boya o gün,
Ben anlarım; kelimeye gerek yok.
Sessizlik de konuşur bazen,
Renkler bazen sözden daha çok.

Bana yazamadığın cümleleri,
Gece yıldızlara emanet et.
Belki rüyamda doku... Devamını Gör

Dört kız, küçüklükten beri ayrılmaz bir dostluğun halkalarıydı: Şeyma Nur , Beyza Nur , Sefa Nur ve Emine. Hepsi farklı karakterlere sahipti ama bu farklılıklar onları birbirine daha da sıkı bağlamıştı. Sefa Nur, grubun lideri gibiydi; gözü pek, biraz da asi ruhluydu. Şeyma Nur daha sakin, düşünceli, kitaplara sığınan bir yapısı vardı. Beyza Nur ... Devamını Gör

Bazen fark ediyorum, başlamanın kendisi bitirmekten daha zor.
Bir defterin ilk sayfası, bir kitabın ilk cümlesi, yeni bir işin ilk günü… Hep en ağır olanı orasıdır. Çünkü devamı kendi yolunu bulur; ama ilk adım, bütün yükü sırtında taşır.

“Yarın başlarım.”
“Haftaya kesin.”
“Bir ara mutlak... Devamını Gör

Yıllar sonra çaldı telefon,
ne beklediğim bir ses, ne de unuttuğum bir düş,
sadece içimde eski bir yarayı kanatan bir çınlama,
“Sen misin?” dedi kadın,
dudakları titreyen bir sır,
gözleri kapalı, kalbi geçmişin kapısında.

Adam sustu,
boğazında düğümlenen kelimeler vardı,
yutkunmakla yanılmak arasında kaldı.
“Yanlış numara” dedi usulca,
... Devamını Gör

Şanlıurfa 'yı bilirsiniz; nüfusumuz yoğundur. Bu sebeple zaman zaman hastanelerin yetersiz kaldığı görülebilmektedir. Ama yeni yapılan Şehir Hastanesi de tamamlanırsa bu sorun çözülecektir İnşallah. Lakin bu hafta vatanî görev için "Askerlik Muayenesi"neden geçmek üzere Mehmet Akif İnan Eğitim ve Araştırma Hastanesi'ne geldiğimde başımdan... Devamını Gör

Mert sabah işe giderken kalabalığın arasına karıştı. İnsanlar telaşla yürüyordu, kahkahalar, konuşmalar, araba sesleri birbirine karışıyordu. Ama o bir anda kalabalığın içinde çok tanıdık bir fısıltı duydu. “Mert…” Ses o kadar gerçekti ki irkildi, arkasına döndü. Ama kimse yoktu. Sadece tanımadığı yüzler, aceleyle yürüyen yabancılar… Yine de kalbi ... Devamını Gör

Mert bir gün defteri yanında taşıyordu. Çantasının içinde, kalbinin hemen yanı başında, bir emanet gibi saklıyordu. Gün boyu aklında sadece Zeynep’in yeni yazılarını okumak vardı. Ama iş yerinden eve dönerken kalabalık bir otobüste sıkışıklık arasında çantasının fermuarı hafifçe açıldı. Mert fark etmedi. Otobüsten indiğinde cebinde telefonunu, elin... Devamını Gör

Yavuz, defteri eline aldığında parmakları sayfalardaki yıpranmış kenarları usulca yokladı. Her satırın, Ahmet’in nefesinden, gözlerinden ve o günlerin gölgelerinden bir iz taşıdığını biliyordu. Masanın üzerindeki küçük lambayı açtı, odanın loşluğunda kaleminin ince ucu sayfaların üzerinde gezmeye başladı.
“Baban kelimeleri sıradan biri gibi yazmam... Devamını Gör

Gece yarısı şehrin üstüne çöken sessizlik, Eylül’ün zihninde yankılanan fırtınayı bastıramıyordu. Deniz çoktan uykuya dalmış, nefes alışları düzenli bir ritme girmişti. Ama Eylül, yatakta sırt üstü yatarken tavana kilitlenmiş gözlerle bekliyordu.
Bir şey eksikti. İbrahim’in yakalanması, yıllardır taşıdığı yükün hafiflemesine yetmemişti. İçinde hâl... Devamını Gör

Gecenin karanlığı, kasabanın üzerine ağır bir örtü gibi serilmişti. Sessizlik derindi ama huzurlu değildi; bir fısıltı gibi kulağa çarpan geçmişin izleri hâlâ yankılanıyordu Eylül’ün içinde. Evlenmişti, yeni bir hayata başlamıştı ama içinde taşıdığı boşluk, hiçbir yüzüğün tamamlayamayacağı kadar büyüktü.
O gece Deniz uyurken, Eylül verandaya çıktı... Devamını Gör

Gecenin ilerleyen saatlerinde, Eylül yalnız kalmak için göl kıyısına indi. Sessizliğin içindeki dalga sesleri onu çocukluğuna götürüyordu. Yüzünü suya çevirdi, babasının son yürüyüşünü, son bakışını düşündü. Elindeki eski haritaya baktı; bu harita, babasının sakladığı bir not defterinde bulunmuştu. Haritada kasabanın altında yıllar önce yapılmış gi... Devamını Gör

Eylül pencerenin önünde, sabahın gri ışığında göle bakıyordu. Yıllardır peşinden sürüklediği karanlık, artık geride kalmıştı. İbrahim adalete teslim edilmişti. Babasının adı temize çıkarılmış, kasaba nihayet gerçeği öğrenmişti. Ve o, Deniz’le evlenmişti… Mutluluğu hak ettiğine kendini ilk kez bu kadar yakın hissediyordu.
Ama yine de kalbinin bir k... Devamını Gör

Kasabanın sokakları uzun zaman sonra ilk defa neşe doluydu. Eylül ve Deniz’in evlilik hazırlıkları tüm kasabayı sarmıştı. Baharın taze çiçekleri, gölün kenarında kurulan beyaz çadırları süslüyordu.
Ama Eylül, içindeki bir huzursuzluğu bir türlü susturamıyordu. “Baba… senin katilin hâlâ bilinmiyor. Bu düğün mutlu bir başlangıç mı, yoksa geçmişin ... Devamını Gör

Göl kenarında rüzgâr uğuldayarak esiyordu. Eylül, Yusuf Kara’nın yakalanmasının ardından huzur bulması gerekirken içini garip bir korku kaplamıştı. Geceleri babasının sesini duyuyor gibi oluyordu.
“Eylül… bitmedi…”
Defteri açtığında babasının yazmadığı yeni satırlar buldu. Oysa defter kapalıydı. “Kuzey ormanında gizlenmiş olan sır, her şeyi değ... Devamını Gör

Sabah güneşi kasabayı gri bir sis gibi kaplamıştı. Her şey olduğundan daha sessizdi. Sanki herkes bir şeyleri biliyor ama kimse konuşmaya cesaret edemiyordu. Eylül, ormanın derinliklerinden fabrikanın yıkık görüntüsüne bakarken içindeki öfke kabardı. Babasının ölümü bir kazayla açıklanamazdı. O adamlar, bu kasabanın gölgesinde büyüyen kirli bir geç... Devamını Gör

Eylül sabah uyandığında gece gördüğü siyah camlı arabayı hatırladı. Kimdi bunlar? Babasının ölümünü örtbas edenler mi, yoksa Leyla’nın cinayetinin peşindeki kişiler mi? Cevabı bulmak için tek yol, babasının işaret ettiği tüneldi.
Çantasına fener, defter ve babasından kalan eski çakı bıçağını koydu. Yağmur tekrar başlamıştı. Gölün kuzey yakasına, h... Devamını Gör

Eylül, Şeref Dede’nin uyarısından sonra koşar adımlarla eve döndü. Yağmur, kasabanın sokaklarını çamura çevirmişti. Kalbi göğsünden çıkacak gibiydi; sanki görünmez bir el, nefesini kesiyordu. Kapıyı açarken anahtar deliğinden birinin gözleri ona bakıyormuş gibi hissetti. Kapıyı sertçe itti, içeri girdi. Her şey yerli yerindeydi… ama bir şey farklıy... Devamını Gör

Gece boyunca gözünü kırpmadı Eylül. Aynadaki parmak izleri, birisinin odasına girdiğinin kanıtı gibiydi. Ama kapılar kilitliydi, pencereler kapalıydı. “Biri bana oyun oynuyor,” diye fısıldadı kendi kendine.
Sabah olduğunda, babasının ölümünden kalan tek iz olan eski defteri eline aldı. Defterin ilk sayfasında garip bir cümle vardı:
“Göl, konuşurs... Devamını Gör

Yatağa uzandığımda sağ tarafım buz gibiydi. O hep ılık dururdu... Yorganı onun tarafına çektim, belki birazcık ısınır diye. Boşuna.

Pencereden süzülen ay ışığı, onun yastığına düşüyordu. Elim titreyerek dokundum. Hâlâ kokusu var mı diye... Burnuma sadece yıkama tozunun sert kokusu geldi. Artık onun o vanilya kokusu yok.

Dizlerimi karnım... Devamını Gör