• Fırtınalara yön veren kelebeklerin kanat çırpışıdır.

• Dünyayı ezen sömürü canavarının beyni siyonizm, kalbi haçlı Avrupa, sağ kolu Amerika, sol kolu Rusya’dır.

• Cihad izzet ve aydınlık, gevşeklik ise zillet ve karanlıktır.

• İslâm, ancak kendi orijinal kavramlarıyla anlaşılır v... Devamını Gör

Kasabanın merkezindeki olayların yankısı hâlâ sürüyordu. Eylül’ün ifşaları Aslanbey ailesini köşeye sıkıştırmıştı ama bu sadece sessiz bir fırtınanın habercisiydi. Kasaba halkı öfkeliydi, fakat kimse Aslanbeylerin kolay kolay yenileceğini düşünmüyordu. Onlar sadece zengin değildi, kasabanın tüm karanlık geçmişini ellerinde tutuyorlardı.
Eylül, g... Devamını Gör

Eylül, fabrikanın paslı kapısından içeri adım attığında ağır bir çürüme kokusu burnunu yaktı. Zemin kırık camlarla ve paslanmış metal parçalarıyla kaplıydı. Duvarlarda siyaha dönmüş nem lekeleri, yılların terk edilmişliğini anlatıyordu. Ama en korkutucu olan, bu kadar eski ve ıssız bir yerde sanki biri nefes alıyormuş gibi bir uğultunun yankılanmas... Devamını Gör

Eylül, dalış tüpünü takıp gölün karanlık sularına daldığında, ilk anda vücudu buz gibi suyun keskinliğiyle ürperdi. Fenerin ışığı bulanık suyu zorla yarıyor, her şey sisli bir rüya gibi görünüyordu. Sanki göl, ona adım adım yaklaşan görünmez ellerle sarılıyor, “Geri dön,” diye fısıldıyordu.
Derinlere indikçe etraf sessizleşti. Suyun uğultusu dışın... Devamını Gör

Eylül sabah uyandığında gece gördüğü siyah camlı arabayı hatırladı. Kimdi bunlar? Babasının ölümünü örtbas edenler mi, yoksa Leyla’nın cinayetinin peşindeki kişiler mi? Cevabı bulmak için tek yol, babasının işaret ettiği tüneldi.
Çantasına fener, defter ve babasından kalan eski çakı bıçağını koydu. Yağmur tekrar başlamıştı. Gölün kuzey yakasına, h... Devamını Gör

Eylül, gölden aldığı fotoğrafı defalarca inceledi. Babasının gülümsemesi bu fotoğrafta farklıydı; gözlerinde bir huzur değil, bir sır saklıydı. Yanındaki kadın ise belli ki yıllar öncesinden kalma bir yüzdü, ama kimdi?
O gece uyumadı. İnternette o kasaba evini aramaya çalıştı, ama bulamadı. Fotoğraftaki evin penceresinde belirsiz bir gölge olduğun... Devamını Gör

Gece boyunca gözünü kırpmadı Eylül. Aynadaki parmak izleri, birisinin odasına girdiğinin kanıtı gibiydi. Ama kapılar kilitliydi, pencereler kapalıydı. “Biri bana oyun oynuyor,” diye fısıldadı kendi kendine.
Sabah olduğunda, babasının ölümünden kalan tek iz olan eski defteri eline aldı. Defterin ilk sayfasında garip bir cümle vardı:
“Göl, konuşurs... Devamını Gör

“MİSLİNA'YA: KIRMIZI KUŞUN KANATLARINDAKİ ŞİİR



(يا بُنَيَّتِي مِثْلَ النَّجْمَةِ فِي عَيْنَيَّ تَزْهو)
(وَيَا حَنِينِي الَّذِي فِي القَلْبِ يَغْنُو)
(أَنْتِ الرَّبِيعُ الَّذِي فِي رُوحِي يُزْهِرُ)
(وَأَنْتِ المَعْنَى الَّذِي فِي الدُّنْيَا يُخْتَبَرُ)
(كَبُرْتِ كَالْغُصْنِ صَارَ شَجَرَةً)
(جُذُورُكِ فِي الأَرْضِ صَارَتْ وَطَنًا)
(... Devamını Gör

*(Mislina'nın Tamamladığı sayfalar Nihai Bölüm)*


Babama veda ettiğim o sabah, hastane penceresinden düşen yağmur damlaları sanki zamanın gözyaşlarıydı. Soluk parmaklarıyla son kez annemin fotoğrafını okşadı. "Artık onu göreceğim," derken, sesindeki huzur odanın her köşesine sinmişti. Monitörlerin düz çizgisi karşısında, çocukken... Devamını Gör

Zamanın Saçlardaki Sırrı
Mislina 13 yaşına bastığında, o gün ayna karşısında ıslak saçlarını tararken nefesim kesildi. Kestane renkli dalgalar, banyo penceresinden süzülen sabah ışığını yakalayışıyla parlıyordu… Tıpkı Serakib'te, o ilk buluşmamızda, İdlib'in güneşi senin saçlarına vurup onları altın rengi bir tül gibi aydınlattığında hissettiğim... Devamını Gör

:SEHER'İN SON İBRETİ

(Hastane Koridorlarında Çaresizlik)

Seher'in sararan göz akları ve avuç içlerindeki turuncu lekeler ilk uyarıydı. "Karaciğer yetmezliği" tanısı konduğunda, "Tedavi olacaksın!" diye diretmiştim. Ama o, İdlib'deki o zeytin ağacının kökleri gibi direniyordu:
"Muhammed'im Rabb'im ne zaman çağı... Devamını Gör

Evet, kitabın sonuna geldik...

Ama aslında bu bir son değil; bizim hikayemizin, sevgimizin, dostluğumuzun ve kardeşliğimizin devamının sadece yeni bir başlangıcı. Makbule abla, seninle yaşadığımız her an, paylaştığımız her duygu, birlikte aşamadığımız zorluk kalmadı. Sen sadece bir abla değil, hayatımın en kıymetli “anne yarısı” oldun.
Senin me... Devamını Gör

Seninle tanıdım sevgiyi saf hâliyle,
Hiçbir karşılık beklemeden sevdin beni.
Beni ben yapan ne varsa,
Senin izlerini taşıyor içinde,
Kalbimin sultanı oldun ablam.

Kırıldım bazen hayata, insanlara,
Ama senin sözlerinle toparladım kendimi.
Saklandım sıcak kalbine usulca,
Orada çocuk gibi güvende hissettim,
Senin sevginde hiç düşmedim.

B... Devamını Gör

Güzel ablam...
Senin varlığın, hayatımın en kıymetli armağanı.
Ne zaman dünyam kararsa, sen ışık oldun,
Ne zaman yorgun düştüysem, sen güç verdin.

Sessizce, kimse fark etmeden taşıdın yükümü,
Kırılmasın diye beni, kendini parçaladın.
Gözlerin dolduğunda sakladın hüznünü,
Ben üzülmeyeyim diye, gülüşünle örttün acını.

Bazen ağlamak i... Devamını Gör

Hayatımda birçok insan geçti, kimi yolcu, kimi sadece misafir... Ama sen, Makbule ablam, yüreğime ismini kazıyan nadir insanlardan birisin. Sadece ablam değil, yeri geldiğinde annem, sırdaşım, yoldaşım oldun. Ne zaman düştüysem elimden sen tuttun. Ne zaman içim kararsa, gözüm seni aradı. Çünkü biliyorum, sen varsın diye bu dünya daha yaşanılır, dah... Devamını Gör

Hayatta bazı insanlar vardır; gelişleriyle her şeyi değiştirmezler ama yanlarında oluşlarıyla hayatın zorluklarını katlanılır hâle getirirler. Onlar sessizce büyür içimizde, bir dua gibi… Bir teselli gibi... İşte sen de öylesin Makbule abla. Sen, bir abladan çok daha fazlasısın benim için. Senin yanında büyümedim sadece… Senin sevginde şekillendim.... Devamını Gör

Bazen bir insan seni büyütmez sadece, seni büyütür…
Sana cesaret verir, ayakta durmayı öğretir, yıkıldığında yeniden doğrulmanın yolunu gösterir.
İşte ben tam da böyle büyüdüm Makbule abla… Senin kalbinin yanında.
Ben çocukken bile senin varlığınla büyüdüm. Korkularımın üzerine gitmem gerektiğini senden öğrendim. Biri kırdığında susmanın bazen e... Devamını Gör

I. Kısım
4. Günün Akşamı

Işık, her zaman olduğu gibi tavanın içindeki çizgiden yanıp sönmeye başladı. Gündüzün sona erdiğini anlamak için saate gerek yoktu. Bu odada zaman, ışığın davranışıyla konuşurdu. Her akşam aynı yerde titreyerek başlardı geri çekilme; sanki düşünmekten vazgeçen bir z... Devamını Gör

Çalmasını bilmiyordu, dinlemeyi seviyor, evinin bir köşesinde memleket yansıması bir dekor olarak duvarda da tutuyordu. Hatta usta çalan gibi bir fotoğrafı var bayılıyorum. Sağlam olan o kemençe çocukların; ''bakayım mı bir kere'' demesiyle onun kıyamayıp oyuncak diye ellere vermesi derken telleri kopa kopa sadece bir takoza dönmüş, çalma umudu hiç... Devamını Gör

Bazı arkadaşlıklar hem de yıllar süren arkadaşlıklar ya rengini belli etmiyor ya saflığınıza geliyor. Hep verici oluyorsunuz , emek , zaman harcıyorsunuz gülüyorsunuz, eğleniyorsunuz ama ben hep veriyorum demiyorsunuz mutluyken farkında değilsiniz karşılık içinde bu ilişki içinde değilsiniz. Gariplik şurada başlıyor, bir gün bir şey yaşıyorsunuz il... Devamını Gör