Allah de sus

Bana iyi gelen herşey sende birikmiş sanki .
Bakışın, gülüsün beni güzelce sevmen ne bileyim . Bir daha hiç kimse senin gibi sevemez beni . Duygularım karmakarışık. Aklım konuşunca gitme diyor , kalbim konuşunca ise bu dünya mali şubat da kalır ölüm var koş git sarıl diyor .
Bu ikisi arasında kalmaktan o kadar çok sıkıldım ki
Başka birinin ellerini tutman düşüncesi bile beni öyle kahrediyor ki . Başka birinin gözlerinin içine bakıp kurduğumuz onca hayali başkasıyla yaşama düşüncesi öyle ağır geliyor ki ne bileyim bu satırları bile göremeyecek olanim yüreğimin yangın yeri .
Bu bir imtihan biliyorum . Rabbime bıraktım her şeyi. Ben her kitabımı açtığımda bilirsin çok severim kitap okumayı hani hayalimizde evimizde bir kütüphanemiz olacaktı hani sen arada bir kuş balık alıp hem kitaplarımız hem kuşlarımız olacaktı. Şimdi ben hangi sarayda yaşarsam yasayayım binlerce kütüphanem olsa da gozumde olur mu sanırsın . Tek tek raflara ellerimizle düzecektik kitaplarımızı. Çocuklarımız bizim gözlerimizin değdiği, ellerimizle seçtiğimiz dokunduğumuz satırları okuyacaktı yani ne bileyim masum güzel hayallerimiz vardı. Neden bu dünya ve insanlar bu kadar acımasız. Neden anlamıyorlar neden kalpler bu kadar taş!