Bu satırları benim üzerimden beklentiye giren beklentilerini karşılayamayınca bana kırılan herkes için yazıyorum. Yaşayabileceğim sadece bir tane hayatım var ve bu hayatı yeteri kadar başkaları için yaşadığıma artık kendim için yaşamam gerektiğine inanıyorum. Zaman zaman bilmeden ya da bilerek ama istemeyerek kırmışımdır kalbinizi... Eskiden çok düşünürdüm. Aman ben kimseyi kırmayayım diye. Ama yıllarca kırmayayım dedikçe ne kadar paramparça olduğumu gören olmadı maalesef. Kalan hayatımı insanların beklentilerini yerine getirmeye çalışan , onların istediği Zahide olmaya çalışan, ne hissettiğini farkettirmemeye çalışan bir Zahide olarak geçirmeme kararı aldım. Ne kadar uğraşsam da insanları hiç bir zaman memnun edemeyeceğimi fazlasıyla gördüm. Bunları yazarken yanlış anlaşılmayayım kimseye kırgın ya da kızgın değilim sadece benim elimden gelen bu kadar, mutluluğumla mutlu olmayı bilen herkese gönül kapım açık , lakin fazlasına gücüm kalmadı artık demek için yazıyorum. Daha fazlası gelmiyor artık elimden . Olduğum gibi kabul edebilen , beni böyle sevebilen herkesle kalan ömrümde yan yana yürüyebilirim. Lakin insanların istediği Zahide olmamaya, onların bana çizdiği yolda yürümemeye, gönlüm nereye götürürse oraya savrulmaya karar verdim. Sevebilene bu kadarız işte!