Ne güzel yaşayıp gidiyoruz değil mi?
Sağımız, solumuz, önümüz, arkamız hep dünya.
Tutturmuşuz, bir hayattır gidiyoruz.
Ha varız bugüne, ha yokuz.
İstesekte, istemesekte ömür merdiveninden her nefeste bir kere daha iniyoruz.
Yoruluyoruz, üzülüyoruz, kırılıyoruz.
Bir kere ölmek için geldik.
Bin kere dirilip tekrar dönüyoruz.
Milyarlarca ses, milyarlarca yüz, milyarlarca nefes içinde,
Durmadan, bıkmadan, yılmadan kendimizi arıyoruz.
Bitiyoruz hâldaş.Tükeniyoruz.
Oysa sevmek,
Fani dünyada tüm kötülüklere karşı bir serzenişti.
Ve ölmek,
Dünyayı değil, gönlü terk edişti.
Unutuyoruz.
En acısı da ne biliyor musun?
Unutuluyoruz..