Nefesinde ki ölüm.

Yavas adımlarla yürümeyi bilmeyen ,
Ayaklarım var benim.
Yüksek kaldırımlarda dinlenmeyi bilmeyen,
Bedenim.
Yokuslari çıkamayan nefeslerim.
Adımlarımi sayamadığım ,
Yollarım var benim.
Uğruna pervasızca kullandığım ruyalarim.
Siyahlarım var benim.
Kafami göğe diktigimde görmediğim kadar .
Herşeye bir bahane bulmuş cümlelerim var benim.
Etrafıma gelecek zararları engellemek için cirpindigim.
Kapılarına dayanamadigim alacaklarım var benim.
Düşünüp kizamadiklarim.
Ve birde sen varsın.
Hayatımın tamamını hiçe sayıp,
Sınırsızca sarılmak istediğim.
Bilinçsiz isteklerim var benim.
Gözlerimi kapattıgimda benimle yaşayan,
Ve nefes alabildigimi tekrar hatırlatan.
Ve bir de sen varsın zaten.
Hiç birşeyin hissizliginde yaşama umudum olan.
Aglamamak için kendimi tuttuğum,
Mısralarım var benim.
Ve her misramda sana olan hasretim.
Başı boş ayaklarımı uğruna yurutebildigim sen.
Yersiz delirmelerimin baş mimarı olan sen.
Birde o kadar karanlığın içinde varlığına,
Canını hediye edecek mahçup ben.
Bir yosmanin istemsiz ilişkilerini örnek alıp,
Yaşama sevincini kaybetmiş ben ?.
Nefes almanın tek sebebinin sen olduğu bir dünyada.
Doğanın güzelliklerini seninle izleyememek,
Ne kadar mutlu edebilecekse o kadar mutluyum.
Bedelini ödemekten cekinmedigim bir ruhun içinde,
Kaybolmus benliğimi bulmak için cabalamadigim,
Ruhumu sana teslim ediyorum.
Beni bende bulman dileğiyle.
Umarım nefesinde ölür...