Yeşilimsi Gözlü Kız

Sizce bu hayatta ezilmemek için tek gereken para mıydı? Bence bu soruma aşağıda okuyacaginiz kısa hikaye bittikten sonra cevaplayın.
Hayatımın en güzel günlerinden birine daha merhaba demiştim. Garip bir şekilde mutluydum. Son zamanlarda üstümde hakimiyet kurmuş somurtkanlık gitmişti. Okula gelmiştim ve hala mutluydum. Çünkü hayatımda ilk kez kitap fuarına gidecektim ah ne heyecan mutlukuk ama...Hocaların seçtiği 18 öğrenci ile kantinde toplanmış gitmeyi bekliyorduk ve ben orada yeşilimsi gözleri mutlulukla parlayan bir kızla tanıştım. Kitaplar hakkında konuşmaya başladık sanki benim her kitap dememde kızın gözlerinde bir yıldız kayıyordu.Birlikte gidecegimiz yere kadar beraber oturduk .Sonunda gelmiştik kitap fuarına heyecanlı ve mutluydum.Beni gören kitapları ne kadar sevdiğimi 5 metre öteden hemen anlardı.Birkaç stand gezdikten sonra yeşilimsi gözlerinde bir hüzün belirmeye başladı. Aldığım birkaç kitaptan sonra gözleri dolmuştu. Anlamıştım durumlarının iyi olmayıp yanında kitap almaya yetecek kadar parasının olmadığını.O an utandım . Yanımdan uzaklaşıp başka kitaplar bakıyormuş gibi yapıyordu.10 dakika geçti geçmedi yanıma kızarmış bir gözlerle geldi .Ağlamıştı ve bana şöyle dedi:
- Yanında bir miktar paran varsa bana ödünç verebilirmisin? Eve elim boş dönmeyeyim."
Kalbimin sıkıştığını hissetim. İçten bir gülümseme göndermeye çalıştım ne kadar içtendi bilmiyorum. Ama yine utandım kendimden .Kitapları delicesine seven bir kızın kitaplara sadece bakıp almaması benim ise 3.kitap almak için kitap bakmam.
Bu hayatta herşeyin para olmadan bir hiç olduğunu işte tam o zaman anladım. Paran yoksa sadece bakardın, aç kaldırdın. Soruyorum sizlere masum insanların sırf paralarının olmaması nedeniyle bir hiç gibi görülmesi adalet miydi?