Yoruldum.

Yoruldum.
Duyuramadiklarimi tekrar etmekten.
Bir kimsenin kimsesizligine sahip çıkmaktan.
Kendimi benliğimin dışında yaşamaktan.

Pes etmenin ayıp olduğu sokaklarda ,
Yarına umut dolu bakamaz oldum.
Her an hüznün pençesinde ,
Ayan bir tımarhaneye hapsoldum.

Solmuş çiçeklerin derdini dinlerken ben ,
Sanırım kendimde kayboldum.
Yaşamanın en ağır olduğu dakikalar,
Geçmeyi unutunca,
Yalnızlık kıvrım kıvrım sardı dört yanımı.
O kadar kalabalık ki etrafım,
Ne bir efkar ötede yer bulabiliyorum kendime,
Ne bir kadeh geride.
Susamisligimin en derin heceleri ,
Ruhumu teslim alırcasina kirbaclarken gövdemi,
Uzun yolların sessizliğini arar oldum.
Ben ki gözden uzak şehirlerin hüzün çobanı ,
Saklanmak için geceyi arar oldum.

Yagmalansin bedenimin her bir hücresi.
Göz pınarlarimin içlerine işlesin ki ayrılık ,
Kendimi kendimle arayayım.